خوب است که اشاره شود در تمام ادیان منظره بهشت به گونه ای ترسیم شده است که در آنجا همه چیز آزاد و فراوان وعالی است: قصرهای باشکوه٬ باغهای زیبا٬ جویبارهای شیر وعسل٬ حوریان و غلمانهای زیباروی٬ و.....نه حکومتی هست ٬ نه پاسداری و نه ممنوعیتی. در واقع در تصویری که از بهشت ارائه شده است هم دولت ملغی شده و هم مذهب و این در واقع تصویر وهمی تا حدی مشابه همان دنیایی است که مارکس با آمدن دوران بعد از سرمایه داری بر روی زمین واقعیت آنرا تصویر کرده است.
ما در عصر جهانی شدن زندگی می کنیم، عصری که عوامل نولیبرالیسم بر آن تسلط دارند و قدرت بلامنازع در دست یک عده معدود قرار گرفته است. تعادل بین المللی نیروها در عرصه جهانی بهم خورده و ما باورمندیم که این روند موقتی خواهد بود. بیایید با تلاش با یکدیگر بر ضد این نوع جهانی شدن با اتحاد جهانی خود مبارزه کنیم. فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری با 62 سال تجربه و فعالیت و با تجدید نظر در روش و صف آرایی جدید امیدوار به استقرار طبقه کارگری جهانی و جنبش اتحادیه های کارگری است.
سیستم سرمایه داری فقط دغدغه عبور آزاد کالا و احتکار سرمایه از طریق بازار آزاد را دارد ولی عبور آزادانه انسان ها را برای دستیابی به کار ممنوع کرده است. با توجه به شرایط موجود کنفدراسیون عمومی کارگران پرو (CGPT) و فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگران (WFTU) از کنفرانس جهانی اتحادیه کارگران جوان تجلیل بعمل می آورد و معتقد است که آینده جنبش جهانی اتحادیه کارگران در دست نیروهای جوان کارگری امروز است.
بحث در باره دولت حقوقی در نگاه نخست بدین معناست که حقوق در زندگی اجتماعی و سیاسی حکومت می کند و این دست کم به طور ایده آل با حکومت زور و در نمای معین با دولت ماهیتاً بی قاعده و بی سازمان در تقابل است و به خصوص در سطح ویژه حقوقی می تواندبدین معنا باشد که دولت فعالیت مشخص خود را بنا بر قاعده های معین و در درجه اوّل بنا بر قاعده های حقوق عمومی (نظام قانونی اختیار ها) تعیین و مرزبندی می کند.
چند سالی است که شاهد گسترش پارادیگم «جدید» در قلمرو فکر سیاسی هستیم. اگر از نقطه نظر «منفی» این پارادیگم نفی پارادیگم مارکسیستی و بطور کلی نفی هر فکر اجتماعی تعریف می شود، از نقطه نظر «مثبت» میتواند بازگشت اصول حقوقی در جایگاه تئوری سیاسی تعریف شود . پی بنای این بازگشت عبارت از باور به ارزش حقوق در برابر پارادیگم اجتماعی است و به عنوان ابزار و در عین حال ضامن رعایت حقوق بشر و جامعه دموکراتیک جلوه می کند . مفهوم دولت حقوقی در چنین چار چوب موضوعی با پیشرفت تازه ای روبروست.
هنگامی که مارکس در 1848 دوباره به کار در زمينه مفهوم ایدئولوژی پرداخت، این نوآوری هنوز تازه امّا وقف یک کار کهنه بنظر می رسید؛ زیرا چنان که می دانیم دستوت دوتراسی در 1796 این کلمه را ا بداع کرد تا به بررسی ایده ها بپردازد و در این کارزار از ا سلوب تجربه گرایی بسیار وسیع به ارث رسیده از کندیلاک استفاده کرد. این کلمه به صورت یک عنوان در اثر دستوت وارد شدو ارزش نمایانی کسب کرد. پس از آن به سرعت نام یک جریان فکری شد و این خطر جدی را در پی داشت که اثری از آن نماند.
اصطلاح دموکراسی تعریف های شمارمندی دارد و با صفت های گوناگون همراه است که نوع دموکراسی وصف شده را مشخص می کند. دموکراسی با عنایت به ریشه آن به معنی قدرت مردم است. تعریف قوی دموکراسی، اندیشه ورزی هم زمان درباره قدرت و مردم را ناگزیر می سازد.
سرقت ثروت عمومی جهت حمایت از سرمایه خصوصی احتمالا هیچگاه قبلا در این مقیاس دیده نشده است. یک طبقه کارگر متشکل وسیاسی شده و قادر به واکنش علیه آن دزدی و انتخاب دوباره سازی جامعه ، که نیازهای مساوات طلبانه و واقعی جامعه را در نظر گیرد آن چیزی است که در حال حاضر مورد آرزوست.
سیستم ولایت فقیهی ممکن است که در این مرحله آنطور که آقای احمد خاتمی واعظ نماز جمعه تهران توصیه می کند با کاربست روش های بیرحمانه موفق به خاموش ساختن اعتراضات مردم شود، ولی نظام ترس و وحشت به گواهی تاریخ فاقد دورنما است. دهان را می توان به ضرب گلوله و چماق بست، ولی جلوی پرواز اندیشه را نمی توان با این ابزار گرفت.
روند انباشتی با نتيجه رکودگرايانه تا چه مدت می تواند دوام يابد؟ آيا روزی بايد راه را به روی يک بحران واقعی جهانی گشود که در آن کانون زلزله آن سيستم مالی اما بی ترديد بدون بازارهای بورس خواهد بود؟ آيا به چيزی شبيه 1929 اما با قدرتی مطابق با فربه شدن مالی پايان سال 90 روبروييم؟ آيا حدومرزهای شيوه بازتوليد و شايد سيستم سرمايه داری چنانکه هست فقط سياسی هستند، يعنی در توان بورژوازی مالی برای «مديريت» جامعه دوگانه و دفع کردن فرانمودهای شورش، در زمانی است که «رهبری»کردن تجربه تاريخی پنجاه ساله اخير و مطرح کردن مسئله فرارفت ناگزير از سرمايه داری برای طبقه کارگر ضرورت دارد؟ فقط تاريخ می تواند پاسخ لازم برای اين سئوال ها فراهم آورد.
برخلاف ادعای نظریه پردازان نولیبرال در زمینة ایدئولوژی زدایی، بشریت اکنون از تحمیل ایدئولوژی نولیبرالی به همة عرصه های فعالیت بشری در مرحلة جدید جهانی شدن سرمایه داری رنج می برد. البته، پیش از فرمانروایی شیوة تولید سرمایه داری ارتباط های جهانی به گونه ای دیگر بود. در این جا بحث پیرامون چگونگی این روند نیست. آنچه این جا مطرح است، جهانی شدن سرمایه داری است که همواره سیستمی جهانی بوده و ما اکنون مرحلة جدید آن را با ظهور اقتصاد جهانی از سر می گذرانیم.
ما هیچگاه واقعا یک اقتصاد سرمایه داری آزاد نداشته ایم. چه در مورد دانشگاه ها، چه در مورد اینترنت یا فن آوری زیستی (Biotechnology) همواره حکومت آمریکا کمک مالی کرده است. یک اقتصاد بازار کاملا آزاد فقط یک اسطوره است. کشاورزی نیز یارانه دریافت می کرده و نیز بسیاری از موسسه های اقتصادی از تسهیلات مالیاتی برخوردار بوده اند.
بحران بانکی و مالی خطرناکی که اکنون در ایالات متحد، این کانون سرمایه داری وحشی جهان دهان گشوده، برخلاف لفاظی های جارچیان دستگاه تبلیغاتی سرمایه داری لیبرالیسم نو در جهان به هیچ وجه نامنتظره و غافلگیر کننده نبوده است. اگر بخواهیم جدی بیندیشیم، بحران آفرینی در نهاد سیستمی است که به سیستم بروتون وود شهرت دارد که پس از جنگ دوّم جهانی پی نهاده شد. این سیستم از همان آغاز با مخالفت و نقد شدید روشنگران دموکرات جهان و اقتصاددانان مستقل و مسئول روبرو گردید و زیان های خطرناک و درمان ناپذیر برنامه های آن علیه بشریت و طبیعت گوشزد شد.
منطق بازار تاریخی (استوار بر مالکیت خصوصی به عنوان قدرت اختیار ثروت های اقتصادی، قدرتی که توسط فرد یا گروه اجتماعی حفظ می شود و به وسیله قانون اختصاص یافته) منطق رقابت است. این منطق مانع کُنش جمعی و همیاری است. در شرایط فرمانروایی بازار سرمایه داری همیاری همواره با رقابت در تضاد است.
انحصارها برای دسترسی به منبع های مادی سیاره فعالیت می کنند. خطرهایی که از بهره برداری نامعقول این منبع ها سرچشمه می گیرند، از این پس سراسر سیاره را فرا می گیرند و سرمایه داری - که استوار بر عقلانیت اجتماعی در کوتاه مدت است، نه بیشتر- نمی تواند بر این خطرها غلبه کند. قدرت انحصار کشورهایی که پیش از این توسعه یافته اند، تقویت می گردد.
هدف من یافتن مکانیسمی اقتصادی است که تقریباً با همان سطح کارایی سرمایه داری عمل می کند؛ اعم از این که آن را سوسیالیسم یا چیز دیگر بنامیم. دلیل های مناسبی برای این گمان وجود دارد که این مکانیسم بالقوه فقر را می زداید و دموکراسی سیاسی را بهبود می بخشد.
بازار جهانی سرمایه داری هرگز مکان تعمیم خرد بشری نیست، بلکه مکان تخریب آن از راه تجزیه و فروپاشی است. در برابر بربریت الکترونیکی مدرن و قبیله ای سازی جامعه ها که امروز به عنوان افق نهایی به بشریت پیشنهاد شده، جنبش های جدید اجتماعی که در سایه آن ها مقاومت سازمان داده می شود، باید طرح خاص تعمیم بدیلی خود را بوجود آورند. این چیزی است که باید آن را اجتماعی کردن دوباره تقاضاهای اجتماعی و جنبش ها نامید.
ایران امروز تنها به پشتوانه آموزه های پُربار و عمیق فرهنگی و اندیشگی دموکراتیک دیرینه سال خود در پیوند با نگرش نقادانه به زندگی اجتماعی و سیاسی گذشته و حال و دفاع جدی از اصول پایه ای «دموکراسی دموکراتیک و حقوق بشر» قادر است بر بحران های سیاسی و اجتماعی فراگیر کنونی چیره شود و سرکوبگران قیم مآب داخلی و خارجی را از دست درازی به حقوق مردم باز دارد. اگر ائتلافی برای رهایی مردم زحمتکش ایران از بختک استبداد حاکم در کار است، باید آن را در متن زندگی و جنبش سیاسی و اجتماعی توده های زحمتکش جامعه جستجو کرد.
انجمن دوستداران اندیشه در راستای دامن زدن به بحث های نظری پیرامون اندیشه سیاسی در ایران، پیشتر سلسله نشست هایی درباره کتاب "مکتب تبریز ومبانی تجددخواهی" برگزار کرده بود. در پی این نشست ها، حال انجمن ما بر آن است، که با دعوت از آقای دکتر جواد طباطبایی به بررسی و نقد این کتاب همت گمارد.
مجموعه کارکرد ویرانگر بانک جهانی و دیگر نهادهای بروتون وود که امروز مهم ترین ابزار تالانگری لیبرالیسم نو در سراسر جهان اند، کشورهای پیرامونی را که قربانیان عمده این نهادها هستند، به واکنش برانگیخته است. از این رو است که شعار حذف بانک جهانی و نشانیدن نهاد بین المللی جدیدی به جای آن و ایجاد صندوق جهانی توسعه در چارچوب ملل متحد و به موازات آن ایجاد بانک های منطقه ای توسعه جنوب که مستقیم توسط دولت های جنوب رهبری می شود و به طور دموکراتیک در شفافیت عمل می کند، در کانون حلّ مسئله های حیاتی دنیای امروز قرار دارد. آیا دیگر کشورها به این کارزار رهایی بخش خواهند پیوست و شیشه عمر نهادهای غارتگر جهانی را بر زمین خواهند کوفت؟ پاسخ در چشم انداز تداوم م...
