اگر کشورهای کوچک از خود دفاع بخواهند بکنند، زیر فشار قرار می گیرند. کشورهای صنعتی آنها را تهدید به تحریم کمک ها و حمایت سیاسی می کنند. نماینده یکی از سازمان های بزرگ غیر دولتی می گوید: «در اینجا بگونه ای ناهنجار اصل های پایه ای دمکراسی نقض می شود». طبق نظر بسیاری این عدم تعادل دلخواه برخی ها است.
در مذاکره های جاری در سازمان جهانی تجارت در مورد حذف یارانه های کشاورزی، که می توانست بسود میلیون ها خانواده در کشورهای باصطلاح جهان سوم باشد، کشورهای در حال توسعه تنها تماشاگرند. کشورهای فقیر حتی آنقدر پرسنل ندارند که بتوانند در نشست های تعیین کننده شرکت کنند.
مارتین واتسن (Martin Watson) از گروه کلیسایی آزاد[1] که در سازمان جهانی تجارت بخاطر منافع کشورهای در حال توسعه تلاش می کنند می گوید «زمین بازی ناهموار است». بسیاری از کشورهای آفریقایی بخاطر مشکل مالی تنها یک یا دو نماینده دارند. ازینرو در آغاز کنفرانس وزیران سازمان جهانی تجارت حدود 100 کشور در حال رشد برای دفاع از منافع خود اتحادی نوین تشکیل دادند.
برخلاف هیات های نمایندگی بزرگ کشورهای صنعتی، که کل طبقه های یک هتل را اجاره می کنند، کشورهای فقیر بی قدرت اند. 70 دیپلمات، حقوق دان امور اداری و کارشناس تنها برای اتحادیه اروپا کار می کنند. ایالات متحد آمریکا و سایر دولت های بزرگ نیز با همین تعداد پرسنل حضور دارند. واتسن شکایت می کند که برای نمایندگان کشورهای در حال توسعه فقیرتر ناممکن است که سندهای پر حجم را در جریان کنفرانس بخوانند، چه رسد به اینکه نسبت به آنها موضعگیری کنند. در مرحله پایانی هیات های نمایندگی غربی اغلب سه نوبته کار می کنند. اگر یک کشور فقیر فرصت شرکت در یک مذاکره شبانه را از دست بدهد، بخاطر اینکه نماینده اش گاهی هم باید بخوابد، بدشانسی آورده است.
انتقاد به سیستم سازمان جهانی تجارت و کنفرانس وزیران چیز تازه ای نیست. در یک یادداشت مشترک در سال 2003 ده سازمان غیر دولتی (NGO) از آنجمله Oxfam و «شبکه جهان سوم»، سازمان جهانی تجارت را به نوسازی ساختاری و رعایت عدل و انصاف در مذاکره ها فراخواندند. در این گزارش آنها آمده بود که «ضعف شفافیت درونی، مشارکت و دمکراسی تکان دهنده است».
از آن هنگام تا کنون هیچ چیزی بهتر نشده است. پیش از هر چیز سیستم «اتاق سبز» مورد انتقاد است. در محفل های پشت پرده، که کشورهای صنعتی حرف آخر را می زنند، در مورد تصمیم های مهم پیشاپیش هماهنگی می شود. کشورهای کوچک در حال توسعه از این تصمیم ها نخست زمانی باخبر می شوند که دیگر دیر شده است. در مذاکره ها پیرامون مساله کشاورزی ایالات متحد آمریکا، اتحادیه اروپا، برزیل، هند و استرالیا متحد شدند و منافع خود را جزو دستور کار قرار دادند.
اگر کشورهای کوچک از خود دفاع بخواهند بکنند، زیر فشار قرار می گیرند. کشورهای صنعتی آنها را تهدید به تحریم کمک ها و حمایت سیاسی می کنند. نماینده یکی از سازمان های بزرگ غیر دولتی می گوید: «در اینجا بگونه ای ناهنجار اصل های پایه ای دمکراسی نقض می شود». طبق نظر بسیاری این عدم تعادل دلخواه برخی ها است. ماریتا ویگرتالر (Marita Wiggerthaler) کارشناس امور کشاورزی سازمانOxfam می گوید: «آسان است که مذاکره ها را بگونه ای ترتیب داد که منافع همه در نظر گرفته شود. اما این امر از لحاظ سیاسی ناخواسته است».
منبع:
Frankfurter Rundschau, Do. 15 Dezember 2005, Nr. 202
[1] یک سکت مسیحی
No Comments
Comments are closed.