صدور حکم شلاق و زندان و جریمه نقدی برای کارگران آق دره و نیز کارگران گروه ملی فولاد اهواز نشان می دهد که جمهوری اسلامی، نظامی است که برای حفظ منافع کلان سرمایه داران و زمین داران بزرگ ایجاد شده. روبنای سیاسی این نظام سرمایه داری هار، عقب مانده و خشن، اسلام سیاسی است. این نکته برای طبقه کارگر ایران روز به روز آشکارتر می شود.
بر مزار مهسا امینی جمع شویم و یاد او را گرامی بداریم. با گرامیداشت یاد تک تک جانباختگان و با بلند کردن فریاد دادخواهی، شعار "زن، زندگی، آزادی" را هر چه رساتر سر دهیم و با اعلام اعتصاباتمان شروع دوباره ای را رقم بزنیم. ما همچنین ضمن تاکید بر توقف اعدامها و لغو مجازات اعدام، آزادی فوری همه بازداشت‌شدگان انقلاب و زندانیان سیاسی، منشور خواستهای حداقلی بیست تشکل را همچنان منشور اتحاد مردمی در انقلاب "زن، زندگی، آزادی" میدانیم.
به برکت جنبش انقلابی «زن، زندگی، آزادی»، ایران از یک سال پیش وارد دورانی انقلابی شده که موج های نوبتی آن، هر بار بخش هایی از باروی رژیم را فرومی ریزد. از فرصت بین موج ها برای سازمان دهی به منظور پایان بخشیدن به نظام اسلامی و تحقق خواست های جمهوری سکولار مبتنی بر دمکراسی مردمی، عدالت اجتماعی و زیست محیطی استفاده کنیم.
ما فعالان حقوق کودک و نهادهای مدنی مدافع حقوق کودکان هشدار می‌دهیم، بی‌توجهی آشکار به حق تحصیل کودکان به وخامت شرایط ناگوار زندگی آنان دامن می‌زند. به همین دلیل از همه متولیان امور مصرانه می‌خواهیم به وظایف خود در قبال تحصیل کودکان به درستی عمل کرده و در فرصت باقیمانده شرایط ثبت‌نام کودکان را تسهیل کرده و از تحمیل هزینه‌های گزاف آموزش بر خانواده‌ها ممانعت به عمل آوردند تا همه کودکان بازمانده را به آغوش مدارس بازگردانند.
برای موفقیت در تغییر بنیادی جامعه و ساختار سیاسی نیازمند آن هستیم که صفوف خود را بازآرایی و همبستگی و اتحاد میان خود را تقویت کنیم. از همین‌رو ما با اتحاد و همدلی با یکدیگر و تمام توده های زیر ستم در کشور، فشارهای امنیتی و صدور احکام علیه معلمان، فعالان کارگری، دانشجویان و زنان به ویژه زندانی کردن زنان و مردان فعال سیاسی، فرهنگی، اجتماعی، مدنی و اقلیت های مذهبی را محکوم می‌کنیم و باور داریم که تنها راه مقابله با حملات حاکمیت، بسط آگاهی، تشکل‌یابی و سازماندهی، اتحاد و گسترش مبارزه در همۀ عرصه های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و بویژه سیاسی است.
با مرور تجارب کنترل کارگری در بیش از یک قرن گذشته و نقد نظریه‌های نظریه‌پردازان گذشته‌ی کنترل کارگری، ازجمله آنتون پانه‌کوک، هرمان گورتر، کارل کُرش، آنتونیو گرامشی، کرنلیوس کاستوریادیس، هانا آرنت و ارنست مندل و نظریه‌پردازان متأخر مانند جان هالووی، امانوئل نِس، داریو آزلینی، جیمز مَلدون، نیکُلاس وروسالیس و دیگران، بحث می‌کند که کنترلِ پایدارِ کارگری به معنای واقعیِ خود-مدیریتی تنها در اوج گذار دموکراتیک و انقلابی از سرمایه‌داری و در یک جامعه‌ی پسا‌سرمایه‌دارانه و به‌پشتوانه‌ی یک نظام سیاسی دموکراتیکِ مترقی قابل دستیابی است.
در هفتادمین سالگرد کودتای 28 مرداد، به روال هرساله، نیروهای راست گرا، «طالبان» سلطنت و نوفاشیست های ایرانی می کوشند با پاک کردن صورت مساله، یعنی انکار «کودتا» و تبدیل آن به «قیام ملی»، اصل مساله را پاک کنند و به این ترتیب حافظه تاریخی ملت ایران را مخدوش سازند...پرداختن به این فاجعه در تاریخ سیاسی ایران پس از هفتاد سال، نه فقط از لحاظ تاریخی مهم است، بلکه از اهمیت ویژه ای برای زندگی امروز ما برخوردار است. زیرا وضعیت امروز ما تحت تاثیر تاریخ دیروز ما است و درس های دیروز، راهگشای امروز.
.در دو گفتگوی جداگانه، فریدون آذرنور و بزرگ علوی از انقلاب مشروطه سخن می گویند
هرچند تمام اشکال مبارزه می توانند در شرایط و زمان های مختلف مفید باشند اما درس گیری از تجارب گذشته و نیز از سرسختی و پافشاری ارتجاعی نیروهای حاکم بر سیاست های ضد کارگری و ضد دموکراتیک خود باعث می شود که نیروهای مبارز بیشتر در جهت نبرد مستقیم و صریح با سیاست های حاکم، بر اعتراضات سیاسی خیابانی و بر اعتصابات اقتصادی و نیز سیاسی سمتگیری کنند.
بلا بارتوک آهنگ سازی بشمار می آید، که نه تنها برای هم دورانان ِ خود بدل به الگو شد، بلکه برای آیندگان نیز. همۀ راه زندگی و هنری آفرینش گرانۀ او ـ نمونه ای از بی باکی و سپاس گزاری است. او، نه کم آفریده های دوست داشتنی ساخت، که در آنها سبک ِ خودگردان ِ ویژۀ خود را بازتاب داد، که امروزه یکی از بزرگترین دستاوردهای فرهنگ موسیقیایی سدۀ بیستم بشمار می آیند.
مارکس در «سرمایه» نه تنها قانون های حرکت اقتصادی، بلکه همچنین حرکت های مرکزی سیاسی را نشان داد. پس از آن، سیاست مارکسیستی بدون نقد اقتصاد سیاسی و بررسی اساسی حرکت های طبقاتی امکانپذیر نیست. با کشف جنبش های طبقاتی به مثابه نیروی محرکه تشکیل حزب ها، مارکس نسبت به پژوهش بورژوایی حزب ها گام ها جلوتر است.
برای مدت کوتاهی میتوانند جلو اعتراضات برای پرداخت های با تاخیر و یا افزایش حقوقهای پایین را بگیرند، اما هنگامیکه کارد به استخوان برسد، بازنشستگان در کف خیابان نشان خواهند داد: ما بازنشستگان با حکومت طرف هستیم نه با سازمان تامین اجتماعی.
امروز نیاز داریم جامعه‌ای را تصور کنیم که در آن تفاوت‌ها به جای اینکه دستاویزی برای چپاول حاشیه و تمرکز قدرت باشند، شالوده‌ای برای اعتلا و رشد فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، و اقتصادیِ تمام گروه‌های اجتماعی را تشکیل دهند، جایی که تکثرِ هویت‌ها در یک کلیت یکپارچه از میان نرود، و هیچ فرد و گروهی در آن شهروند ناقص و درجه دو به حساب نیاید. نخستین قدم در راه چنین جامعه‌ای ارج گذاشتن بر تفاوت‌ها، و به رسمیت شناختنِ وجود موقعیت‌های حاشیه‌ای مبتنی بر جنسیت، قومیت، و طبقه است.
آزادی های جنسی و جنسیتی چه از نظرِ سیاسی و چه اجتماعی، در زمره حقوق بشر به حساب می آیند. آن ها بخشِ جدائی ناپذیری از واقعیت های الگوی جهانیِ حقوق بشراند. بشریت و جوامع انسانی راهِ درازی را در جهت به رسمیت شناختن و محافظت از حقوقِ افراد نسبت به انتخابِ شریک زندگی و ترجیحِ جنسییتی طی کرده اند. این واقعیت بخش جدائی ناپذیری از هر جامعه ی دموکراتیک است، و چیزی کم تر از حقِ اعتقاد به مذهبِ انتخابی فرد نیست.
ما شک نداریم همکارانی که به کار بازگشته اند به زودی صدای اعتراضشان بلند خواهد شد و باید آماده دور بعدی اعتصابمان باشیم با این تاکید که از تجربه اعتصابات دو ساله اخیر خود درس بگیریم. در اعتصاب قبلی تجربه کردیم و دیدیم وقتی متوجه شدند فضای اعتراض بالاست فورا با برنامه ای مهندسی شده به اسم ما کارگران و با نامه نگاری به مجلس و دولت و مقامات سعی کردند ما را به خانه بفرستند، در میانمان تفرقه ایجاد کنند و از بالای سرما تصمیم گیری کنند.
باید به نیروی طبقه خودمان یعنی طبقه عظیم کارگر تکیه کنیم، تا برای خودمان و فرزندان و جامعه خودمان آینده‌ای بهتر فراهم کنید. آینده ای بهتر، همراه با امنیت شغلی، رفاهی، بهداشتی، درمانی، آموزش رایگان، برابری و عدالت در تمامی عرصه ها و … زمانی محقق می‌شود که در هر حرفه و صنف (کارگران بیکار، نقاش، نجار، ساختمانی، حمل و نقل شهری، صنعتی، خدمات عمومی، کشاورزی، آموزشی، بهداشتی، برون شهری، پیک موتوری، اسنپ و ..) سندیکاها و اتحادیه و هرگونه تشکیلات مستقل خودشان را ایجاد بکنند و با به هم پیوستن مطالبات را پیگیری و به دست بیاورند.
اگر بپذیریم که تاریخ جامعه ها، تاریخ مبارزات طبقاتی است، جای خالی ارائه تحلیلی از آرایش طبقاتی در جامعه پس از خیزش انقلابی با نام رمز «ژینا»، نیروهایی که مقابل هم صف آرایی کرده اند، خواسته ها و ظرفیت این نیروها برای تحولات دمکراتیک و انقلابی احساس می شود.
اعدام سه مبارز اصفهانی، مجید کاظمی، صالح میرهاشمی و سعید یعقوبی، خشم جامعه ایران و واکنش تند نهادهای مدنی را برانگیخته است. بدون شک آتش این خشم دامان حاکمان ج.ا را خواهد گرفت.
آلکساندر آلکساندروویچ آلیابی یف جزو برجسته ترین آهنگسازان نیمه نخست سده ۱۹ به شمار می آید. او که در جنگ میهنی سال ۱۸۱۲ شرکت کرده بود و دوست دکابریست ها بشمار می آمد، توانست در هنر آفرینشگرانه خود تلاش های ِ نو و پیشروانۀ هنر روسی این دوران را بیان کند. رمانس های او، جستارهای میهنی دارای ارزش بسیار، اندیشه های آزادی خواهانه و میهن دوستانه را وارد موسیقی روسی کردند.
با پیشروی خیزشهای مردمی در ایران و فرجام آن در حد نفی روبنای سیاسی مستقر، طبقات و لایه های اجتماعی و نیروهای سیاسی متناظر با این طبقات و لایه ها، وارد یک کشمکش نسبتا طولانی با همدیگر برای تعیین تکلیف آینده سیاسی کشور خواهند شد که در هر صورت فرجام این کشمکش‌ها به شدت متاثر از حضور طبقه کارگر و جنبش برابری خواهی زنان در صحنه تحولات خواهد بود.
