-

این مذاکره ها نتیجه چندین سال لابی گری گروه های صنعتی و مالی اروپایی و ایالات متحد هستند. موافقت نامه مشارکت فرا آتلانتیکی یکی از موافقت های مبادله آزاد و آزادسازی سرمایه گذاری بسیار مهمِ بی سابقه خواهد بود که دربرگیرنده نیمی از تولید نا خالص داخلی جهانی و ثلث مبادله های آزاد است. در عین حال، مردم و سازمان ها و نمایندگان آن ها به اطلاعات پایه دسترسی ندارند. از این رو، دستورها و بخشنامه های کمیسیون اروپا جسته گریخته به گوش عموم می رسد. در حال حاضر، آگاهی از موضع گیری ها و نتیجه مذاکره ها در باره موضوع ها نا ممکن است. بدون بسیج نیرومند شهروندان مبهم ماندن مذاکره ها شکل قاعده پیدا می کند…

مطالبات آنان پیش از هر چیز نشانگر پافشاری صندوق بین المللی پول بر ریاضت اقتصادی هر چه سخت تر و مجازات کننده تر است… ما متین و قاطع با دمکراسی به اقتدارگرایی و ریاضت خشن اقتصادی پاسخ خواهیم گفت. یونان، این زادگاه دمکراسی، پاسخی دمکراتیک خواهد داد که در اروپا و جهان طنین خواهد افکند… همه ما در این لحظه های تعیین کننده می بایست در نظر داشته باشیم که اروپا خانه مشترک همه ملت های اروپایی است. در اروپا صاحب خانه و مهمان وجود ندارد. بدون دمکراسی اروپا یک اروپای بی هویت و سردرگم خواهد بود…

مسئله عبارت از طرح های پیشنهادی استراتژی های «خروج از بحران سرمایه داری» نیست، بلکه «خروج از سرمایه داری در بحران» است… ما در دوره تاریخی مهمی به سر می بریم؛ یگانه مشروعیت سرمایه داری آفریدن شرایط فرارفت سوسیالیستی آن است. سرمایه داری از این پس یک سیستم فرسوده است که ادامه گسترش آن چیزی جز بربریت نمی آفریند. از این رو، سرمایه داری ممکنِ دیگری وجود ندارد. فرجام این چالش تمدن، مانند همیشه نامعین است… باید در پی اعلام فروشکست سیستم سرمایه داری، بهار واقعی را که دمیدن آن ممکن گشته است، جانشین پاییز سرمایه داری کرد…

گسترش سرمایه داری جهانی شده در همه مرحله های تاریخ اش و امروز در چارچوب پیدایش سیستم تولید جهانی شده، به اندازه دیروز فقط می تواند اختلاف مرکزها/ پیرامون ها را تولید و باز تولید کند و ژرفا بخشد. راه سرمایه داری برای 80% بشریت یک بن بست است. پیرامون ها بنابر این واقعیت «منطقه توفان ها» باقی می مانند. بنابراین، این جا گزینه دیگری جز ساخت یک سیستم ملی مستقل استوار بر سیستم صنعتی خود متمرکز، در پیوند با باز سازی کشاورزی با چشم انداز خودکفایی غذایی وجود ندارد…

کریسمانسکی با اشاره به منبع های آمریکایی (ریچارد سنت)، یادآور می شود که سرمایه داری مدرن در گرایش بنیادی خود ضد دمکراتیک است و به یک «نمایش نرم و ظریف فاشیسم» می انجامد. با توجه به این مساله، نگارنده این نکته را پیشرفت مهمی به شمار می آورد که به وسیله جنبش هایی مانند «اشغال وال استریت» و «99 درصدی ها» در ذهن همه ما تفکراتی پایدار شده اند که دیگر نمی توان به دوره پیش از آن ها بازگشت…

در نیمه دوم سده بیستم، میلیون ها انسان در ایران و جهان با الفبا آشنا شده اند، اما فقط تعداد کمی از آن ها در جستجوی راه و شیوه کاربرد آن برای تولید کالاهایی بوده اند که هم زندگی انسان ها را آسانتر کنند و هم منبع درآمد شخصی و ملی آن ها باشد. از جمله کاربرد آن در صنعت تبادل اطلاعات الکترونی و اینترنت؛ ما ایرانیان به این گروه کم تعداد تعلق نداشته ایم، زیرا الفبا را فقط برای سرودن و خواندن شعر و رمان و داستان فرا گرفته ایم و نه برای تولید کالای صنعتی! به همین جهت احتمالا برخی از "فرهیختگان" از دیدن کتابی به این گستردگی در باره الفبا و کاربردهای آن شگفت زده خواهند شد.

چیزی که همیشه برای من جالب بوده – و این نکته جزو شغل ما جامعه شناسان است- این بوده، که بالایی ها چه می کنند؟ آنان چگونه قدرت به دست می آورند و چگونه از آن استفاده می کنند؟...مهم ترین استراتژی در حال حاضر از نظر من، عبارتست از آزادسازی داده ها از شبکه های رایانه ای سرمایه داری... این قشر، این گروه دیگر سرمایه دار نیستند. آنان بهره وران یک سیستم سرمایه داری اند (بنگریم به حباب مالی و یا فیناسیاریزاسیون اقتصاد و غیره). این گروه، به کمک بانک های شان و مشاوران شان پروژه های سوداگرانه ای را قالب می کنند...

از سری فیلم های موضوعی تاریخ شفاهی ایران در قرن بیستم تدوین از آرشیو انجمن مطالعات تاریخ شفاهی ایران (برلین)

وضعیت تاریخی پدید آمده از فرو شکست سرمایه داری معاصر، در شمال مانند جنوب توجه چپ رادیکال را برای داشتن جسارت در ساختن آلترناتیو سیاسی اش در برابر سیستم پا بر جا به خود جلب می کند. موضوع این مقاله سمیر امین عبارت از نشان دادن چرایی این ضرورت و سپس آن چه که از آن در می یابیم خواهد بود.

دستاوردهای مهم بی چون و چرا همانا آغاز نو سازی مدیریت دموکراتیک سیاست (بودجه های مشارکتی، همه پرسی های فسخ کننده و غیره)، برقراری سیاست های اجتماعی اصلاحگر (البته بیش از توزیع دوباره توسعه فعالیت های جدید تولیدی) و سرانجام شناخت خصلت چند ملیتیِ ملت هایِ منطقه آند است. این دستاوردها با کوشش های آمریکای لاتین برای رهایی از قیمومت سیاسی ایالات متحد، که بنا بر دکترین مونروئه فرمول بندی شده بود، در آمیخت. اما شوربختانه این امر بدون کاستن از وابستگی اقتصادی قاره همراه بوده است…

اگر جنبش پیروزمند چپ یونان در گام نخست با پیروزی جنبش های دموکراتیک مردم اسپانیا، پرتغال و قبرس و ایتالیا و فرانسه در آمیزد، آینده فضای اجتماعی و سیاسی اروپا را به شدت به سود صلح و دموکراسی تغییر خواهد داد. هر چند انقلاب اکتبر در روزگار خود نتوانست از پشتیبانی زحمتکشان اروپا برخوردار گردد و با منزوی شدن در خفقان خود فرو رفت، به احتمال، زمینه برای پشتیبانی متقابل جنبش های دموکراتیک زمان ما فراهم تر است.

از سری فیلم های موضوعی تاریخ شفاهی ایران در قرن بیستم ( از مهر 1356 تا اسفند 1357 )

آنچه را که به عنوان یک شرکت در نظر دارید، تدوین کنید و با همکاران تان مرتب درباره آنها بحث و مشورت کنید… به مردم فرصت تلاش دوباره دهید. به جای گشتن و پرسیدن اینکه چه کسی اشتباه کرده، ما می پرسیم «چه شد که سیستم خطا کرد، و ما چه کاری می توانیم بکنیم تا امکان خطاپذیری مان کمتر شود؟…

نقد ایدئولوژی چیست؟ در دید نخست پاسخ به کلی ساده است: نقد ایدئولوژی همان نقد ایدئولوژی ها است. اما ایدئولوژی ها چه هستند؟ این جا نیز پاسخ آسان به نظر می آید: ایدئولوژی ها همانا ایده ها هستند. نه فقط ایده های بی ربط هر فرد، بلکه ایده هایی که خود را (به طور منظم)در رابطه های معین باز می یابند و شکل می دهند.

زمانی مارکس نوشته بود «شبحی در اروپا در گشت و گذار است». اینک پس از دویست سال باز این «شبح» در بسیاری از کشورهای اروپایی به راه افتاده است. پس از پیروزی چپ های یونان، اینک نوبت پودموس در اسپانیا است. این «شبح» خواسته های میلیون ها انسانی است که دهه ها است زیر چرخ سیستم نظامی گرانه و بربرمنشانه نولیبرالی در سراسر جهان له شده و هستی خود را از دست داده اند. این «شبح» آمده است تا خواب از چشمان رژیم های نولیبرال برباید. بشریت دیگر نمی خواهد شاهد توهین نظام های نولیبرال به هوش خود باشد که جنایت و بربریت را به نام «اصلاحات» و «بهینه کردن اقتصادی» می فروشند. بشریت برای نجات کره زمین و آینده خود بپا خاسته است. و این خیزشی است مبارک!

یک اقتصاد سوسیالیستی به اجتماعی شدن مدیریت محدود نمی گردد. سوسیالیسم به درستی سرمایه داری، بدون سرمایه داران نیست. باید ارتباط بین انسان، طبیعت و جامعه را به هم درآمیخت. ادامه دادن این وضع به شکلی که سرمایه داری پیشنهاد می کند، به ویران کردن فرد، طبیعت و مردم بازمی گردد.

23دیماه 1393 یک صد سال از زاد روز م. ا. به آذین می گذرد. به آذین یکی از نویسندگان و هنرمندان آوازه مند میهن ما است که با کار ادبی و هنری و فرهنگی و اجتماعی خود تأثیر بسزایی در اعتلای افکار و اندیشه های پیشرو مردم فرهنگ دوست و آزادی خواه این مرز و بوم داشته است. از این رو، کاملاً بجا و شایسته است که صدمین سال روز تولد این انسان شیفته صلح و آزادی ، چنان که برازنده او ست، برگزار شود و آفریده های ادبی و هنری و اجتماعی او در حد ممکن به جامعه معرفی گردد.

گزارشی از بزرگداشت به آذین و مجموعه ای از لینک های اثرهای او

سانسور کنونی در ایران، که علت وجودی و همه تلاش عملاً غیر مسئول آن، بستن راه بر تأثیر اندیشه های مخالف است، خواه نا خواه جریان مداوم و پرثمر تبادل اندیشه را در سراسر اجتماع دچار اخلال می کند و البته، هر قدر که میدان ترکتازی اش وسیع تر و شدت عملش بیش تر باشد، زیانی که از آن حاصل می شود هنگفت تر است. چه، اندیشه یا هنر یک جانبه ای که به فراغت در چراگاه اختصاصی قدرت روز می چرند فرصت آن نمی یابند که به محک برخورد اندیشه های مخالف، هر دم از نو ارزیابی شوند و خیلی زود – اگر هم روزی رنگ و بویی داشته اند – رنگ پریده و سست و بی جان می شوند. و چون در همان حال مجال عرضه و انتشار بر اندیشه و هنر مخالف تنگ گرفته می شود، مردم، خاصه جوانان که در بحبوحه رشد...

ضرورت آزادی در هنرمند با شدت و عمقی بیشتر از هر کس در کار است؛ چه، کمال هنر در آزادی بیان هنری است. هر چه که این آزادی را محدود کند، اگر به جبر و اکراه باشد هنر را مثله می کند و رشد آن را به خطر می افکند، و اگر اختیاری باشد، هنر را از صداقت دور می دارد. برای هنرمند، آزادی بیان هنری، مرز زندگی است، اما برای قدرتی که با آزادی سر ناسازگاری دارد، مرز بد گمانی است. و قدرت بد گمان همیشه نا برد بار و تنگ افق و تجاوز پیشه بوده است، در تمام طول تاریخ ...