-

هر نظام اقتصادی سیاسی مبتنی بر بهره کشی انسان از انسان، تضادهای خود را دارد و در دل خود نیرویی را می پروراند که در یک نبرد جانکاه در نهایت به مرورجای خود را به آن می دهد. نظام سرمایه داری موجود وحشیانه ترین سیستم استثمار انسان و تخریب طبیعت را در اختیار دارد و با استفاده از انواع ابزارهای تحمیل و تحمیق توانسته است قرنها غارتگری خود را ادامه داده و توجیه نماید. همه ی ما در شگفتیم که چه شد که سوسیالیسم موجود در قرن گذشته نهایتا کارش به شکست انجامید، جواب خیلی ساده است. مالکیت همگانی باید از ریشه و در میان مردم و در دل محلات و آمیخته با نیازهای روزمره وضروری وخیلی ساده ایجاد شود…

یک درس مهم از بحران اقتصادی جهانی پس از سال 2008 آن است که بازارها خودتنظیم گر نیستند ... پذیرش زندگی اسراف آمیز و مادی گرایانه به سبک آمریکایی، برای چین –و سراسر سیاره ما- یک فاجعه خواهد بود... سرمایه گذاری های بیشتر -از راه افزایش مالیات ها- در روند شهری سازی، امور بهداشتی و آموزشی می توانند در آن واحد به رشد بیانجامند، وضعیت زیست محیطی را بهبود بخشند و از نابرابری ها بکاهند. اگر چین در اجرای این برنامه ها موفق شود، وضع چین و کل جهان بهتر خواهد شد.

نابرابری مفرط موجود در برخی کشورها نتیجه ناگزیر نیروها و قانون های اقتصادی نیست. با سیاستی درست –مانند ایجاد شبکه های دوامدار تامین اجتماعی، مالیات گیری تصاعدی و تنظیم بهتر [بویژه در بخش مالی] - می توان این گرایش ویرانگر را معکوس کرد. برای ایجاد اراده سیاسی لازم جهت چنین اصلاحاتی، می بایست بر ضد بی تحرکی و انفعال تصمیم گیرندگان سیاسی، با اتکاء به نمونه های نابرابری و پیامدهای فاجعه بار آن برای کودکان مان به مقابله برخیزیم. ما می توانیم محرومیت های کودکان را تخفیف داده و میزان برابری امکانات را افزایش دهیم و از این طریق سنگ بنایی برای یک آینده عادلانه تر و موفقیت آمیزتر نهیم

«حاکمیت جهانی انحصارات» که در گذشته در بسیاری فیلم ها و رمان ها، بخشاً بصورت واقع گرایانه و بخشاً بصورت مبالغه آمیز، مطرح شده بود، بوسیله تفتا به واقعیت بدل خواهد شد… به این ترتیب حکومت های انتخاب شده، بی قدرت شده، دمکراسی ریشه کن خواهد شد و از شهروندان سلب صلاحیت خواهد شد. آن «نظم نوین جهانی» که در گذشته بارها از آن سخن می رفت، سرانجام از راه تفتا بصورت قطع و یقین برپا خواهد شد.

علم فرضی اقتصاد که در دانشگاه های غربی و به ویژه در ایالات متحد درس داده می شود، استوار بر یک فرض است: «انسان اقتصادی» (Homo oeconomicus) موجودی بشری است که بیگانه با تحول در تاریخ است و امروز با آن چه که در پنج هزار سال پیش بود، یکی است و همه جا در روی سیاره همان بوده است و خواهد بود و در همه عصرها به این یا آن ملت یا مردم خاص، به این یا آن طبقه اجتماعی که ملت از آن تشکیل شده، تعلق ندارد. بنابر این، بی توجه به این که او کارفرما، مالک یک کارخانه یا یک بانک، کارگر یا دهقان خرده پا باشد، باز همان «انسان اقتصادی» مطرح می شود

با سرمایه گذاری در بورس در صورتی که برنده باشید نه بازنده، پول به دست می آورید. اما چیزی نمی آفرینید. کسانی که می آفرینند، کسانی هستند که تولید می کنند. البته، مارکس پیش از این، این را نوشت. از خود بیگانگی، چیزی که او آن را «از خود بیگانگی» می نامد، این باور است که پول توسط خودش فزونی می یابد. این یک باور بورژوایی است. شوربختانه این باور وسیعاً در افکار عمومی رواج یافته است. اما این باور، نادرست است. پول افزوده ها را نمی آفریند، این تولید است که فزونی می یابد. «افزوده های» پول فقط برداشت از تولید انجام یافته در بخش های تولیدی اند.

این بحث ها [مسئله «پروژه فرمانروا»] برای مردم و دولت های جهان معاصر از حیث سازماندهی دوباره گزینش سیاست ها به شیوه ای که به آن ها امکان دهد که از جهانی شدن یک جانبه تحمیلی انحصارهای مرکزها ی امپریالیستی تاریخی فاصله بگیرند و خود را در ردیف بازیگران فعال در ساختمان جهان و به کار انداختن شکل های توسعه جدید، عادلانه و پایدار قرار دهند، ضرورت دارد.

بشریت باید وسیله های پیش رفتن مشخص در راه دیگری را فرا سوی سرمایه داری فرتوت بیابد. این کار آسان نخواهد بود. راه دراز و آکنده از مانع ها خواهد بود. البته، این یگانه راه حل است. بنابر این، اگر مایلیم این جهان ممکن دیگر را که به طور اجتماعی عادلانه و حرمت گذار طبیعت است، بنا نهیم، باید آن را بپذیریم. کوتاه سخن، ضد سرمایه داری بودن امری ناگزیر و عقلانی است.

خارج شدن از نو لیبرالیسم ایجاب می کند، که جامعه طرز کار بازار ها را سمت و سو دهد، نه این که بازارها طرز کار جامعه را تعیین کنند. چنین هدفی دست کم نیازمند عمل کردن در دو راستاست: از یک سو، باید برای نو سازی دولت اجتماعی از راه تقویت موجه بودن اش و تطبیق دادن آن با ویژگی های یک جامعه در حال تغییر، عمل کرد. از سوی دیگر، باید برای باز ستاندن فرمان روایی بر اقتصاد از راه یورش به هژمونی بازارهای مالی و تنظیم کردن بین المللی شدن اقتصادها عمل کرد.

انجمن دوستداران اندیشه دریافت مدال فیلد ز ، معتبرترین جایزه جهانی دانش ریاضی را به خانم پرفسور مریم میرزاخانی ریاضیدان برجسته ایرانی صمیمانه شادباش می گوید. او تنها زنی است که در 80 سال گذشته این جایزه را دریافت کرده است.

سخنان ویلی ویمر آشکارا نشان از آن دارد که برخی از جناح های سرمایه داری جهانی با تشنج آفرینی ها و جنگ افروزی هایی که امروز شاهد آنیم، موافق نیستند. این نیروها متوجه شده اند که مناسبات مطلوب شان «در حال در هم شکستن است» و اگر این سیاست ادامه یابد جامعه ها «به سمت اضمحلال و فروپاشی» می روند. با توجه به اینکه امروز برخی جناح های سرمایه داری و امپریالیسم جهانی، درپی آتش افروزی بین المللی اند، ایجاد جبهه ای از همه نیروهای طرفدار تشنج زدایی و صلح (اعم از چپ و راست، زحمتکشان فکری و یدی و سرمایه داران صلحجو) برای خاموش کردن آتش های افروخته شده و پیشگیری از جنگ های فاجعه بار که بشریت را با شتاب به سوی پرتگاه نابودی می کشند، بطور فزاینده ای فوریت پید...

آن چه در پی می آید مربوط به مقاله هایی است که در باره قسمت های محرمانه تصمیم گیری های اتحادیه اروپا و ایالات متحد در بروکسل منتشر شده. در این مقاله همچنین به افسانه «بازسازی» اقتصاد ایرلند پرداخته و نشان داده شده، که سیاست های ریاضت اقتصادی اتحادیه اروپا تنها بسود اقلیتی ثروتمند در ایرلند تمام شده است.

این وظیفه‌ی سازمان‌های چپ است که بدون این‌که متولی کارگران باشند، باید بروند و در طبقه‌ی کارگر کار کنند و پایه‌ی کارگری پیدا کنند. چپ بدون پایه‌ی کارگری اصلاً مفهوم ندارد. حال این‌که خود این واژه‌ی کارگر، امروز با وضعیت اقتصادی جهان چه تعریف‌هایی دارد، بحث دیگری است. ولی سازمان چپ بدون کارگر، اصلا مفهومی ندارد. در مورد جریانات روشنفکری هم، آن‌هایی که دید عدالت‌خواهانه و انسان‌دوستانه دارند، نمی‌توانند به وضعیت و موقعیت طبقه‌ی کارگر بی‌اعتنا باشند.

اگر برای متوقف کردن یا وارونه کردن «جهانی شدن» مبارزه می کنیم، خطر زیاد است؛ زیرا آنگاه جامعه ها به سمت آن چه که در حافظه های جمعی شان ثبت شده و پدیدار شدن آن بسیار آسان است، باز می گردند. در این صورت به عنوان واکنش، شاهد شکل گرفتن ناسیونالیسم، بیگانه هراسی، بنیاد گرایی مذهبی، فرهنگی و غیره خواهیم بود .

بحران مواد غذایی و محیط زیستی که همواره بر فقر و گرسنگی و ویرانی منابع طبیعی می افزاید، سیاست های کشاورزی دیگری را در سطح ملی و بین المللی ایجاب می کند…حق حاکمیت غذایی باید در حقوق بین المللی گنجانده شود. این امر حق واقعی هر کشور، یا گروهی از کشورها را در برآوردن نیازهای غذایی اش به شکلی مناسب ایجاب می کند، بی آن که مبادله های بین المللی و دیگر کشورها را مختل سازد.

با تأسف بسیار با خبر شدیم، بانو اقدس لنکرانیان همسر شایسته و گرانقدر نویسنده و مترجم نامدار ایران محمود اعتمادزاده (م .ا .به آذین) درپی یک بیماری طولانی روز 14 فروردین 1393 در تهران چشم از جهان فرو بست.

بحران اوکرایین جامعه جهانی را چند پارچه کرده است. گروهی سقوط دولت این کشور را قیام مردمی توصیف کرده و لشگرکشی ارتش روسیه به کریمه را تجاوزگرانه و خطری برای دمکراسی در جهان می خوانند. گروه دیگر سقوط دولت یانوکوویچ را کودتای نیروهای فاشیستی با پشتیبانی دولت های غربی بشمار می آورند که نمونه دیگری از دست اندازی امپریالیستی به کشورهای دیگر است...هدف این مقاله بررسی فشرده بحران اوکرایین از زاویه های مختلف و تاثیرهای احتمالی آن از جمله بر اوضاع کشور ما است.

بدون شک جهان معاصر به سبب شتابی که بر دگرگونی های آن فرمانرواست، شاید بیش از هر عصر دیگر، عصر تناقض ها جلوه کند. دگرگونی هایی که در ایدئولوژی ها، سیستم های اجتماعی و رابطه ها میان طبقه ها، به وجود می آید، به ضرورت راه گشا نیست. تئوری های برجسته ای که در شرایط ویژه به تدوین در می آیند، ظرف یک سال اعتبار خود را از دست می دهند. از پیروزی های دیروز جز خاکستر باقی نمی ماند. خوشی و نشاط گاه جای اش را به نا امیدی و اندوه می سپارد. به هر رو، با همه نا هنجاری های نفس گیری که از هر سو در کمین ما است، چاره ای جز کنکاش و راهجویی در گم بیشه زندگی اجتماعی وجود ندارد. از این رو، طرح تناقض ها دست کم باب بحث را می گشاید. این آغاز اندیشیدن و تحلیل کردن و زم...

بدون آگاهی دقیق و گسترده علمی از وضعیت کنونی سرمایه داری در جهان سامان دادن زندگی انسانی در جامعه بشری ناممکن است. سرمایه داری جهانی امروز با سرمایه داری قرن نوزده و بیست تفاوت اساسی دارد. این تفاوت ناشی از دگرگونی های بافتاری جامعه سرمایه داری از یک سو و بازیگران رنگارنگ آن از سوی دیگر است . آن ها که این دگرگونی های ژرف را در نیافته اند، بیراهه می روند.

مدرسه فمینیستی: روز پنجشنبه دهم بهمن ماه 1392 در تهران نشستی اعتراضی با عنوان «گردهمایی شهروندان در اعتراض به آلودگی هوا» برگزار شد. این همایش توسط یک نهاد زنانه و مستقل به نام «کانون شهروندی زنان» که پس از انتخابات یازدهمین دوره ریاست جمهوری متولد و فعالیت مدنی خود را آغاز کرده، برگزار گردید. لازم به ذکر است که این همایش، دومین نشستی است که این سازمان مردم نهاد در عرصه عمومی برگزار می کند.