-

نمونه هایی مانند اعتصاب کارگران عسلویه با خواست های روشن سیاسی، اعتصاب دانشگاه ها و اعتصاب های بازاریان خرده پا در برخی منطقه ها، حکایت از آن دارند که مردم به این نتیجه رسیده اند که برای شکستن دستگاه سرکوب به سلاح اعتصاب متوسل شوند. گسترش اعتصابات کارگری بیش از آن که اهمیت اقتصادی در نبرد دمکراتیک مردم ایران داشته باشد، اهمیت اخلاقی و سیاسی داشته و الهام بخش طبقه های دیگر برای پیوستن به این نبرد دارد. برای ورود به مرحله بعدی مبارزه انقلابی برضد نظام اسلامی: پیش به سوی اعتصابات سراسری و گره زدن آن به تظاهرات در خیابان ها!

این جنبش برای جلوگیری از تحمیل هزینه‌های خونبار و غیرقابل جبران از سوی حکومت، باید در کمترین زمان ممکن به پیروزی برسد و این میسر نیست مگر با به میدان آمدن متحدانه ما کارگران در تمامی مراکز مهم تولیدی کشور. چشمان مهسا و همه دختران و پسران نوجوان و جوان کتک خورده و در خون غلطیده ایران و دانشجویان و همه انسانهای آزادیخواه بدستان توانمند ما کارگران است. این مبارزه، مبارزه ماست و باید آنرا به سرعت از خیابان‌ها به مراکز کار خود گسترش دهیم.

جگر گوشه هایمان درصدد مطالبات انسانی و تامین آینده شان هستند و این از نظر شما جرمست!! ما خانواده ها پشت جوانانمان هستیم برای هر تار مویشان خون دل خوردیم . هرچه زودتر آزادشان کنید تا بدون هیچ ممنوعیتی به دانشگاه برگردند .اگر شما آخر خط را دیده اید ، ما هم دیده ایم.

یش از هشتصد فعال حوزه ادبیات کودک و نوجوان در ایران با انتشار بیانیه‌ای بازداشت نوجوانان معترض و حضور کودکان در واحدهای ویژه سرکوب اعتراض‌ها را محکوم کردند…. در این بیانیه که روز پنج‌شنبه، هفتم مهر، منتشر شده، آمده است: «این روزها در میان مردم خشمگین و دادخواهی که در اعتراض به کشته شدن مهسا امینی به خیابان آمده‌اند، نوجوانان به جان‌آمده‌ای نیز هستند که به امید مشترک رقم زدن آینده‌ای روشن و عاری از بی‌عدالتی و جبر و سرکوب به اعتراضات پیوسته‌اند.»

زیبا کبوترِ کُرد
در گامی به میهمانیِ پایتخت
بی آنکه از پیش بداند
با آن گامش
جهان و دیارش
آبستن چیست،
در تورِگزمگانِ «ارشاد» افتاد
و پرپر شد،

حکومتی که جرات ندارد خود را به رای مردم بگذارد، و حاضر نیست صدای مردم را بشنود، سرنوشت اش در خیابان و به دست مردم تعیین خواهد شد. وظیفه نهادهای موجود مدنی است که در نبود حزب ها و سازمان های سیاسی وظیفه مهم سازماندهی مردم و عمل متحد را بعهده گرفته و قدرت مردم را اعمال کنند. نظامی که برخلاف خواست مردم عمل کرده و برای حفظ خود و طبقات انگل صفت حامی شان دست به هر جنایتی می زند، با زور مردم روبرو خواهد شد. آن روز دیر نیست.

جدال ها قطعی و دوران تعیین تکلیف است. جدال مردم برای رها شدن از همه نکبت فقر ، سرکوب ، تحجر، غارتگری و فساد در مقابل قدرتی که برای بقا و استمرارش به اسلحه و ثروت متکی ست. اما این شرایط تاریخساز به وضعیت گذشته بر نخواهند گشت. ما بازنشستگان هم اکنون نه برای “چانه زنی” و نه تنها برای مقابله با حقارت های قوانین ضدکارگری ، که برای زندگی های به غارت رفته مان، برای خلاصی از همه قوانین و ساختارهای ضد انسانی و برای رفاه و آزادی به میدان قطعی جدال خواهیم آمد.

پا بپای لرزاندنِ دلها،
زلفکی آشفته می­ جنبید
بر پیشانی و چشم و ابروانِ
زیباچهر دختری
در نسیم آنسوی خیابان،
....

کشتن مهسا پیامی رسا برای مردم ایران دارد: تا زمانی که این حاکمیت ضدملی و ضدمردمی پابرجا است، قتل و نابودی و فساد و خرافه و جهل بر ایران حاکم خواهد بود.

...
روز از عصر گذشته بود
که حکمت افلاطون در جام سقراط چکید،
من اما فلسفه ارسطو را
در هوش ریتسوس و جسارت کازانتاکیس را در پله های پائین المپ
وداع کردم.

امروز 11 سپتامبر جا دارد که به روال هر ساله یادی از جنایتی فراموش نشدنی در تاریخ بشریت کنیم. 49 سال پیش در چنین روزی امپریالیسم آمریکا و متحدان داخلی اش در شیلی به سرکردگی ژنرال پینوشه، حکومت دمکراتیک دکتر آلنده را سرنگون ساختند. دکتر آلنده که حاضر به تسلیم شدن در برابر کودتا چیان نبود، اسلحه به دست تا آخرین فشنگ خود در کاخ ریاست جمهوری مقاومت کرد و کشته شد. در نتیجه این کودتا در کنار شخصیت های برجسته ای چون ویکتور خارا و پابلو نرودا، هزاران فعال اجتماعی تیرباران، شکنجه و سربه نیست شدند. به دنبال کودتا همه نهادهای مدنی منحل، رسانه های گروهی غیردولتی تعطیل و خونتای سرهنگان برای دهه ها در این کشور مستقر شد.

نگاهی به محافل شاعران، نویسندگان، و هنرمندان جوان ایرانی از نیمه دوم دهه ۱۳۲۰ تا کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، از جمله خاطراتی درباره اولین شعرخوانی هوشنگ ابتهاج در اتحادیه مقدس محصلین در شهر رشت در۱۸اُم اردیبهشت ماه ۱۳۲۲خورشیدی

در ارکستر آکادمیک کشوری [دولتی] خانۀ نمایش بزرگ [بالشوی تئاتر]، ویولونسل ساختۀ باتوف دارای جایگاه ویژه ای است؛ جایگاهی شایسته. تکنوازان ِ ارکستر برای نواختن آن بایک دیگر پیکار می کنند. تکنوازی با ساز ِ پرآوازه، شگفتی شادی آوری را برای شنوندگان به همراه می آورد. «چه نیرویی؟ چه آوایی! آیا این استرادیواریست؟ نه، شاید، ماجینی؟ آن هم نیست. این باتوف است.

شعرهای به یادگار مانده ی «سایه» از این دوران سیاه، اعلام جرم ملتی دیرینه سال است علیه حاکمیتی بربرمنش، ضدفرهنگ و آزادی کش؛ همان حاکمیتی که امروز از یکسو از زنان، فرهنگ سازان، معلمان و زحمتکشان «اعترافات تلویزیونی» می گیرد و از دیگر سو با ادای ارج گذاری به «سایه» و با اتکاء به هرزه نویسی هایی که از جنس همان «اعترافات تلویزیونی»اند، قصد مصادره نام و یاد او را دارد. اما میراث هنری به جا مانده از سایه گویاتر از آن است که حکومت توتالیتر اسلامی بتواند آن را دستمایه ای برای نجات خود از بحران مشروعیت سازد.