مارکس در «سرمایه» نه تنها قانون های حرکت اقتصادی، بلکه همچنین حرکت های مرکزی سیاسی را نشان داد. پس از آن، سیاست مارکسیستی بدون نقد اقتصاد سیاسی و بررسی اساسی حرکت های طبقاتی امکانپذیر نیست. با کشف جنبش های طبقاتی به مثابه نیروی محرکه تشکیل حزب ها، مارکس نسبت به پژوهش بورژوایی حزب ها گام ها جلوتر است.
برای مدت کوتاهی میتوانند جلو اعتراضات برای پرداخت های با تاخیر و یا افزایش حقوقهای پایین را بگیرند، اما هنگامیکه کارد به استخوان برسد، بازنشستگان در کف خیابان نشان خواهند داد: ما بازنشستگان با حکومت طرف هستیم نه با سازمان تامین اجتماعی.
امروز نیاز داریم جامعه‌ای را تصور کنیم که در آن تفاوت‌ها به جای اینکه دستاویزی برای چپاول حاشیه و تمرکز قدرت باشند، شالوده‌ای برای اعتلا و رشد فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، و اقتصادیِ تمام گروه‌های اجتماعی را تشکیل دهند، جایی که تکثرِ هویت‌ها در یک کلیت یکپارچه از میان نرود، و هیچ فرد و گروهی در آن شهروند ناقص و درجه دو به حساب نیاید. نخستین قدم در راه چنین جامعه‌ای ارج گذاشتن بر تفاوت‌ها، و به رسمیت شناختنِ وجود موقعیت‌های حاشیه‌ای مبتنی بر جنسیت، قومیت، و طبقه است.
آزادی های جنسی و جنسیتی چه از نظرِ سیاسی و چه اجتماعی، در زمره حقوق بشر به حساب می آیند. آن ها بخشِ جدائی ناپذیری از واقعیت های الگوی جهانیِ حقوق بشراند. بشریت و جوامع انسانی راهِ درازی را در جهت به رسمیت شناختن و محافظت از حقوقِ افراد نسبت به انتخابِ شریک زندگی و ترجیحِ جنسییتی طی کرده اند. این واقعیت بخش جدائی ناپذیری از هر جامعه ی دموکراتیک است، و چیزی کم تر از حقِ اعتقاد به مذهبِ انتخابی فرد نیست.
ما شک نداریم همکارانی که به کار بازگشته اند به زودی صدای اعتراضشان بلند خواهد شد و باید آماده دور بعدی اعتصابمان باشیم با این تاکید که از تجربه اعتصابات دو ساله اخیر خود درس بگیریم. در اعتصاب قبلی تجربه کردیم و دیدیم وقتی متوجه شدند فضای اعتراض بالاست فورا با برنامه ای مهندسی شده به اسم ما کارگران و با نامه نگاری به مجلس و دولت و مقامات سعی کردند ما را به خانه بفرستند، در میانمان تفرقه ایجاد کنند و از بالای سرما تصمیم گیری کنند.
باید به نیروی طبقه خودمان یعنی طبقه عظیم کارگر تکیه کنیم، تا برای خودمان و فرزندان و جامعه خودمان آینده‌ای بهتر فراهم کنید. آینده ای بهتر، همراه با امنیت شغلی، رفاهی، بهداشتی، درمانی، آموزش رایگان، برابری و عدالت در تمامی عرصه ها و … زمانی محقق میشود که در هر حرفه و صنف (کارگران بیکار، نقاش، نجار، ساختمانی، حمل و نقل شهری، صنعتی، خدمات عمومی، کشاورزی، آموزشی، بهداشتی، برون شهری، پیک موتوری، اسنپ و ..) سندیکاها و اتحادیه و هرگونه تشکیلات مستقل خودشان را ایجاد بکنند و با به هم پیوستن مطالبات را پیگیری و به دست بیاورند.
اگر بپذیریم که تاریخ جامعه ها، تاریخ مبارزات طبقاتی است، جای خالی ارائه تحلیلی از آرایش طبقاتی در جامعه پس از خیزش انقلابی با نام رمز «ژینا»، نیروهایی که مقابل هم صف آرایی کرده اند، خواسته ها و ظرفیت این نیروها برای تحولات دمکراتیک و انقلابی احساس می شود.
اعدام سه مبارز اصفهانی، مجید کاظمی، صالح میرهاشمی و سعید یعقوبی، خشم جامعه ایران و واکنش تند نهادهای مدنی را برانگیخته است. بدون شک آتش این خشم دامان حاکمان ج.ا را خواهد گرفت.
آلکساندر آلکساندروویچ آلیابی یف جزو برجسته ترین آهنگسازان نیمه نخست سده ۱۹ به شمار می آید. او که در جنگ میهنی سال ۱۸۱۲ شرکت کرده بود و دوست دکابریست ها بشمار می آمد، توانست در هنر آفرینشگرانه خود تلاش های ِ نو و پیشروانۀ هنر روسی این دوران را بیان کند. رمانس های او، جستارهای میهنی دارای ارزش بسیار، اندیشه های آزادی خواهانه و میهن دوستانه را وارد موسیقی روسی کردند.
با پیشروی خیزشهای مردمی در ایران و فرجام آن در حد نفی روبنای سیاسی مستقر، طبقات و لایه های اجتماعی و نیروهای سیاسی متناظر با این طبقات و لایه ها، وارد یک کشمکش نسبتا طولانی با همدیگر برای تعیین تکلیف آینده سیاسی کشور خواهند شد که در هر صورت فرجام این کشمکش‌ها به شدت متاثر از حضور طبقه کارگر و جنبش برابری خواهی زنان در صحنه تحولات خواهد بود.
در شرایط امروز کشور ما که مردم از نبود حقوق اولیه شهروندی رنج می برند، بدیهی است که دموکراسی بورژوایی گامی به پیش وانمود می شود، اما وظیفه نیروهای انقلابی مردمی گشودن افق هایی فراتر از دموکراسی بورژوایی در برابر دیدگان مردم است. برای این مهم، رجوع به تجربه جهانی در زمینه دموکراسی ضروری است.
نامه ای از زندان اوین به قلم رضا شهابی و کیوان مهتدی منتشر شده است که بی اختیار انسان را به یاد نامه های زندان رزا لوکزامبورگ و یا گرامشی می اندازد. این دو سرمایه گرانقدر جنبش کارگری و روشنفکری ایران در این نامه اهمیت روز جهانی کارگر را برای نسل جوان ایرانی شکافته و کوشیده اند به دو پرسش زیر پاسخ دهند: نخست این که چه چیزی روز کارگر را به قدری برجسته ساخته که در زمره ی معدود روزهایی است که (همچون روزجهانی زن) در تقویم جهانی هر سال گرامی داشته میشود؟ دیگر آن که چه چیزی روز کارگر را به پدیده ای معاصر ما بدل می سازد؟
ضمن حمایت قاطع از مبارزات کارگران، معلمان، زنان، دانشجویان، دانش آموزان، جامعه رنگین‌کمانی، فعالین رفع ستم‌ملی و مدافعین محیط زیست، و دیگر جنبشهای ترقی خواهانه و آزادی طلبانه در ایران و سراسر جهان، به عنوان یک تشکل مستقل کارگری تاکید میکنیم که ما تنها و تنها بر نیروی خود و همبستگی طبقاتی و حمایت متقابل از یکدیگر حساب باز میکنیم و نه هیچ دولت و نهادهای دولتی و سرمایه داری در هیچ‌جای دنیا.
روز معلم و مراسم اول ماه مه امسال را در حالی برگزار میکنیم که کارگران، معلمان، زنان، دادخواهان، ملت‌های تحت ستم، دانشجویان، بازنشستگان و عموم توده های ستمدیده مردم ایران در مصافی تاریخی و زیر و رو کننده با سیستم ضد انسانی حاکم بر کشور قرار گرفته اند و به رغم سرکوب خونینی که حکومت طی هشت ماه گذشته انجام داده است جنبش انقلابی مردم ایران همچنان زنده و پویاست و روزی نیست که مردم به جان آمده در هر سو از جغرافیای سیاسی ایران با هر زبانی در خیابان و محل کار و زندگی حکومت را آماج اعتراضات تحول خواهانه خود قرار ندهند.
تا کارگران بعنوان یک طبقه پا به میدان نگذارند، میزان اثرگذاری شان محدود خواهد بود. از آغازجنبش انقلابی کنونی، کارگران و زحمتکشان حضور پررنگی در آن داشته اند. بگونه ای که هر چهار مبارز جاوید نام سربه دار، کارگر بودند. اما حضور آنان بعنوان یک طبقه موجب خواهد شد که از یک سو نظام سرکوبگر نه با افراد جدا از هم بلکه با یک طبقه بزرگ اجتماعی رودررو شود و از دیگر سوبه کارگران قدرت اتحادشان را نشان دهد؛ اتحادی که به آنان این امکان را می دهد که به جای تبدیل شدن به آلت دست دیگر قشرهای حتی ارتجاعی (در چهره اپوزیسیون و یا جناح هایی از حکومت)، طبقه ای برای خود باشند و برای دستیابی به منافع کوتاه و درازمدت خود برزمند.
برای همبستگی سراسری طبقۀ مولد و نیروزی کار و نشان دادن قدرت سراسری خود، در روز جهانی کارگر دوشنبه ۱۱ اردیبهشت از ساعت ده و نیم صبح در تمامی شهرستان مقابل ادارۀ کار و در تهران مقابل وزارت کار، تجمع نماییم در صورت لشکرکشی و ممانعت رژیم در مکان‌های فوق؛ در میادین و نقاط کلیدی و با همبستگی و اتحاد با کلیّت طبقۀ مولد اعم از معلمان، پرستاران، زنان، بازنشستگان، همچنین جوانان، دانشجویان و دانش آموزان که نیروی کار فردای جامعه هستند، و نیروی بالنده و انقلابی « زن، زندگی، آزادی » از این زندگی اسارت بار، رهائی تاریخی خود را محقق کنیم.
ما اعلام میکنیم، بخش عظیمی از جنبش دانشجویی و دانش‌آموزی، جنبش قدرتمند زنان و جوانان در کنار شما و در یک سنگر هستیم، ما را کنار و حامی و پشتیبان خود بدانید. تنها راه حل رهایی ما مردم تحت استثمار و تحت سرکوب و محرومیت این است که گام‌های سریعتر، موثرتر، سراسری و متشکل‌تری برای سرنگونی جمهوری اسلامی برداریم.
این همه رنج‌های گذشته و دشواری‌های سال پیش رو را نمی توان نادیده گرفت و باید با هوشیاری و کاربرد شیوههای موثر اعتراض با فرارسیدن روز جهانی کارگر به مقابله با آن کوشید . در روزی که تجلی بیان خواست‌ها و مطالبات کارگران سراسر ایران است و روزی که طبقه کارگر می تواند فریادگرمطالبات عمومی کارگران و اعلام همبستگی آنها با دیگر زحمتکشان و زنان و مردان و دانشجویان و دانش آموزان ایران علیه سیاست های ویرانگر نئولیبرالیسم دین‌پناه باشد. به همین‌خاطر در آستانه روز جهانی کارگر ما در اتحاد سراسری بازنشستگان ایران دوشادوش همه کارگران ایران و همراه با جنبش زن ، زندگی ، آزادی به استقبال این روز خواهیم شتافت تادست در دست همسنگران شاغل ، فرزندان شجاع و زنان ...
برونو والتر را به خاطر برخورد ِ همدردانۀ او به ارکسترها و همکاران ِ گروه، به خاطر نمونۀ یک روشنگر و باور به «تابش» فراخویی [اخلاقی] هنر، بارها آدم گرا می نامند. او به اجراکنندگان اندرز می داد تا «در تلاش برای واگذاری درایشات درونی باشند، اما در کنار همۀ دلواپسی آنها، وارستگی را نگاه دارند»، زیرا «نخستین نشانۀ وارستگی عبارت است از سادگی و روشنی». همه این ویژگی‌ها تا اندازۀ بسیار درخور ِ والتر، این «پیرو فروتن موسیقی» بود.
هشتادمین سالگرد پایه گذاری تشکیلات زنان" گفت و گوی تاریخ شفاهی ناخدا حمید احمدی در سال ۱۳۸۳ با نجمی علوی آخرین بازمانده از بنیان‌گذاران «تشکیلات زنان» است. این فیلم از سری فیلم های مستند موضوعی، داستانی و رویدادی و سازمانی در گستره تاریخ اجتماعی، فرهنگی، سیاسی و سازمانی از ایران در قرن بیستم(۱۲۸۴-۱۳۷۹ خورشیدی/ ۱۹۰۵-۲۰۰۰ میلادی) که توسط ناخدا حمید احمدی تحقیق، تهیه و تدوین شده است.
