-

برای رفع خطر جنگ و پایان تحریم هایی که از سوی تندروترین وهار ترین گروه های جنگ طلب آمریکایی و متحدانشان - که البته هسته ی سخت قدرت در ایران در دامن زدن به خطر جنگ و ادامه تحریم ها نقش مهمی ایفا کرده است - گریبان گیر مردم ایران شده است و برای آنکه ایرانی آباد و آزاد و مرفه و پیشرفته ومدرن و صلح جو داشته باشیم، هیچ راهی جزادامه مبارزه ای جدی و همه سویه وسراسری با حکومت استبدادی و سرکوبگرجمهوری اسلامی وجود ندارد. نه به خطر جنگ و جنگ طلبان خارجی و نه به تحریم هایی که مردم رنج کشیده و آسیب دیده ایران را هدف گرفته اند از رهگذر نه به جمهوری اسلامی می گذرد. این یک وظیفه ی ملی و میهنی است وهمه با ید با هم بکوشیم و دست در دست یکدیگر در ای...

آن چه گفته می شود، چه گوینده اش مسئول حزب کمونیست باشد، چه بانکدار انگلیسی و یا هاوکینگ، دانشمند نامدار فیزیک ستارگان، همگرا است. از این قرار بدبختی از روبات ها سرچشمه نمی گیرد، بلکه از عطش انباشت سرمایه و جامعه های پدیدآورنده آن ناشی می شود. از این رو، می توان اکنونیت مارکس را از آن نتیجه گرفت. سرمایه از همه چیز برای تفرقه افکندن میان زحمتکشان و تقویت کردن رقابت و گسترش بحران های هویتی آنها استفاده می کند. گسترش اندیشه های مارکس به خاطر چنین وضعیتی است. باید از ضرورت وجود حزب ها و مبارزان در وضعیت این گسترش آگاهی داشت. هیچ تقدیری در این آگاهی یابی دخالت ندارد

هر چند حکومتگران ج. ا می کوشند با بهره گیری از فضای متشنج منطقه ای و خطر جنگ، فضای سیاسی را به سود خود در داخل و خارج از کشور تغییر دهند و گریبان خود را از چنگ جنبش مدنی مردم ایران خلاص کنند، اما این جنبش های مدنی حق طلبانه و عدالتخواهانه کاستی نگرفته اند و با وجود سرکوبگری های بیرحمانه رژیم ادامه دارند. در اینجا گوشه هایی از این مبارزات را منعکس می کنیم.

با آفرینش ِ سمفونی ِ خود، خاچاتوریان در جست و جوی ِ راه های ِ بیانی ِ تازه ای هماهنگ با اندیشۀ ژانری و آهنگسازانه بوده، در تلاش بود تا برای ِ بسیاری از پرسش هایی، که در برابر هنر ِ آفرینشگرانۀ آهنگسازان ِ خاورزمین ِ شوروی ایستاده بودند، پاسخ بیابد. پیچیده ترین ِ آنها در نیاز به آمیختگی ِ ژرف، دست نخوردۀ بایستمند ِ ویژۀ موسیقی ِ مردمی ِ ارمنی، هنر ِ عاشق ها، با ایستارهای سمفونیزم ِ کلاسیک قرار داشت، که راه ها و دورنماهای تازه ای را برای گسترش ِ سمفونیزم در اندیشگاه های آهنگ سازی ِ مردمان ِ خاور زمین باز می کرد.

سال ۹۶ با دی‌ماهِ باشکوهش و سال ۹۷ با آذرِ سراسر همبستگی‌اش دو نقطه‍ی عطفی بودند که جنبش کارگری ایران را برای همیشه تغییر دادند و نوید گشودن فصل جدیدی از تاریخ سیاسی و اجتماعی این کشور بودند. این تغییر فضا، همزمان البته برای حاکمیت به معنای در لیست سیاه گذاشتن هر تحرکی بود که به نوعی به «تشکل‌یابی» و «جنبش کارگری» مرتبط باشد. بنابراین عجیب نیست که امروز یکی از سخت‌ترین دوره‌های سرکوب را از سر می‌گذرانیم: از دانشجویان تا معلمان، از بازداشت‌های فله‌ای خوزستان و کردستان تا تهران، از فعالان کارگری تا فعالان زنان، از حامیان محیط زیست تا روزنامه‌نگاران. حقیقتاً که هیچ حوزه‌ای نمانده که مشمول این بگیر و ببندها نشود.