در شرایط کنونی گذار به دموکراسی واقعی، مبارزه برای استقرار یک نظام دموکراتیک، سکولار و مترقی بر اساس یک قانون اساسی مترقی و انجام انتخابات آزاد و مبرا از تقلب و اعمال نفوذ قدرتمندان، که طی آن جریانات مختلف آزادانه سیاست‌های خود را پی‌گیری کنند، مهم ترین و عاجل‌ترین وظیفه‌ی نیروهای عدالت‌جو در همه‌ی کشورهای جهان است، تا از این طریق زمینه‌ی رشد و پیشرفت فزاینده‌ی جامعه‌ی مدنی و دولت دموکراتیک فراهم آید. این کار نیاز به سازمان‌دهی و آگاهی‌رسانی وسیع دارد ...
«آزادی همواره دست کم آزادی کسی است که دیگرگونه می اندیشد» این جمله ای است مشهور از رزا لوکزامبورگ، یکی از زنان برجسته و اندیشمند جنبش سوسیالیستی جهانی. اما نام این زن مبارز، در ادبیات و نوشته های سیاسی امروزه بیش از همه، در ارتباط با این جمله برده می شود که گفته بود بشریت می بایست میان سوسیالیسم و بربریت انتخاب کند. با نگاهی به وضعیت اجتماعی، سیاسی و اقلیمی جهان، به جرات می توان گفت که بشریت امروز پیش از هر زمان دیگری در تاریخ خود در برابر این انتخاب قرار گرفته است. چرا رزا لوکزامبورگ چنین اعتقادی داشت؟ در چه شرایط اندیشگی او این جمله را به قلم آورده بود؟ هنگام بیان این نظر، جهان در چه شرایطی قرار داشت؟
اعتراض علیه قانون جدید کار، که روز ۲ ژانویه از تصویب گذشت، درواقع قضاوتی بود نسبت به سیاست‌های نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند، که زمینه را برای برآمد میلیون‌ها کارگر فراهم آورده‌اند تا در اعتراض به هزینه‌های سنگین زندگی و نرخ بالای بیکاری به خیابان بیایند. این اعتراض در هنگامه‌ای است که رسانه‌های هند از «گشایش ۶۳ هزار فرصت شغلی در راه‌آهن و اقدام ۱۹ میلیون کارگر متقاضی برای این مشاغل» خبر می‌دهند.
سرمایه داری سیستم معتبری برای درازمدّت نیست انباشت تصاعدی دایمی، بشریت و همراه با آن اعتلای اخلاقی و فرهنگی را به سوی نابودی حتمی سوق می دهد. فرارفت از سرمایه داری ضروری است. وانگهی، بنابر جهش بسیار بزرگ به پیش، وسیله های کُنش بشریت که انباشت را ممکن ساخته، فراهم آمده است. بنابراین، بنظر می رسد که سرمایه داری چونان پرانتزی در تاریخ است
«اعتراف‌گیری» در ساده‌ترین نقش خود سرکوب آزادی بیان است. آزادی بیان فقط آزادی در «گفتن» نیست، آزادی در «نگفتن» نیز هست. اگر کسی را به هر دلیل مجبور کنند بگوید، بنویسد، به نمایش درآورد آنچه را نمی‌خواهد و نمی‌پسندد، آزادی بیانش نقض شده است. سخنی که با سلب اختیار و آزادی از انسان به زبان بیاید بی‌اعتبار و بی‌ارزش است و باید آن را در ردیف هذیان قرار داد. زیرا عامل اعتباربخش سخن، یعنی اختیار آدمی، در آن وجود ندارد.
دیروز سالروز بازداشت من بوده و از آن روز تا کنون هشت سال تمام گذشته است. باور می کنی که با همۀ سختی هایش، این سالها برایم بسیار بارور بود؟ من از زندگی براستی سپاسگزارم. خرمن بزرگی از درد و رنج و گاه رخشان ترین شادی به من بخشیده است،... الان پانزده روزاست که در خانه ام. معمولا پس از چند روزی دنبالم می آیند و می برند. این بار طول کشیده است. نمی دانم چه تصمیمی دارند. من نه چیزی می پرسم، نه چیزی می خواهم. رفتارم طوری است که منت پذیر و بدهکار نباشم. خود دانند. اگر در بند باشم و اگر آزاد، در هر حال خودم بوده ام و هستم و گردنم خم نشده است و نمی شود.
آریان پور تاثیر بسیاری بر گرایش جوانان به مارکسیسم گذاشت و درس ها و نوشته های اش در تعارض با تدریس و آثار اسلامی علی شریعتی، مهدی بازرگان و همراهان شان قرار می گرفت... او پویایی تاریخ را مبارزه طبقاتی می دانست و آن را حرکتی زیگزاگی و آکنده از پیروزی و شکست ترسیم کرده بود و شاید به همین سبب، برخلاف بعضی از مارکسیست ها، تغییر مسیر نداد... او در حالی دنیا را ترک کرد که سرمایه داری و بنیادگرایی دینی کره زمین را به میدان تاخت و تاز اقتصادی و نظامی تبدیل کرده بودند و فقر و خشونت بیشتر از هر زمانی بیداد می کرد.
اینشتین با انتشار "نامه خدا" نه تنها به تعبیرهای نادرستی که از استعاره های وی می شد بلکه همچنین به مشاجره های طولانی بین طرفداران و مخالفان دین در باره گفتاورد او "علم بدون دین لنگ است و دین بدون علم کور است" مطرح بود خط بطلان کشید.
ما به تنگ آمده ایم، موضوع همین است . سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران _ چون پیش تر _ اعلام می دارد که با برخورد امنیتی با کارگران به شدت مخالف بوده و نگران جـانِ إنسان هایی است که بی جهت اکنون در زندان ها به سر می برند و خواستار آزادی بی قید وشرط آن هاست. تزریق ایدئولوژی تـرس و اختناق در این سرزمین نه تنها کمکی به حل مشکل معیشت و اقتصاد نخواهد کرد بلکه شکاف بین طبقات مزد بگیر را با نهاد دولت بیش از پیش، بیشتر خواهد کرد.
لذا ما شوراهای صنفی دانشگاه های تهران تمام غرضورزی های روا گشته بر شوراها را محکوم میکنیم و اعلام میداریم تا دستیابی به سازوکاری دموکراتیک که همانا تشکیل اتحادیه کشوری شوراها با رای جمیع شوراهاست سازو کار عقیم کلان مناطق را تحریم میکنیم
در فقدان حضور پررنگ چپ در عرصه‌های اجتماعی و سیاسی یقیناً راست کماکان به حضور هژمونیک خویش ادامه خواهد داد. ممانعت از هژمونی جریانات راست بر روند تحولات آتی ضرورتاً از مسیر ارتقای چپ به نیرویی سیاسی می‌گذرد.
سیاست ضدیت با جامعه مدنی محدود به درون مرزهای ایران نمی شود. حکومت ج. ا از همان ابتدای شکل گیری خود تا به امروز با تمام نیرو به مبارزه با نهادهای مدنی خارج از کشور نیز پرداخته است. وقتی فعالیت های نهادهای مدنی خارج از کشور جایی در سیاست گذاری این نیروها ندارد، این تصور ایجاد می شود که نیروهای سیاسی نسبت به نهادهای مدنی پیرامون خود و دست اندازی های رژیم به آنها بی تفاوت اند. اگر بپذیریم که دمکراسی وارداتی نیست و پیش شرط برقراری و ماندگاری آن در گروی یک جامعه مدنی نیرومند است، خطا است اگر عرصه جامعه مدنی در خارج از کشور به رژیم وانهاده شود.
بسیاری از فیزیک دانان اکنون بر این باورند که باید تعداد بیشتری ذراتِ اولیه نسبت به مقدار در نظر گرفته شده توسط مدل استاندارد وجود داشته باشند. این نکته به یقین به معنای مهم ترین تحول در فیزیک ذرات زیراتمی طی دهه های گذشته خواهد بود و امکان نگاه به چیزی را فراهم می کند که فراتر از قوانین شناخته شده ی جهان هستی، در انتظار ماست. تفاوتی ندارد که راه بسوی فیزیک جدید چقدر به درازا بکشد. شعار گالیلئو گالیله این بود: «آنچه قابل اندازه گیری است، اندازه بگیر و باقیمانده را قابل اندازه گیری کن». شعاری بهتر از این نمی توان یافت.
اولین ضربه، ۱۵ روز پس از پیروزی انقلاب بود که آیت‌الله خمینی قانون حمایت خانواده را مخالف شرع و ملغی اعلام کرد. ۱۰ روز بعد، دستور منع ورود زنان بی‌حجاب به ادارات داده شد، چند روز بعد موج گسترده‌ی اخراج زنان از ادارات و بیمارستان‌ها و ارتش آغاز شد، بعد زنان از قضاوت محروم شدند و کمی بعدتر نیز قانون اساسی‌ای تصویب شد که در آن خبری از برابری جنسیتی نبود. در چنین شرایطی، جنبش زنان چه کرد
آلکساندر گرست، فضانورد آلمانی و فرمانده عملیات اکتشافی در ایستگاه فضایی بین المللی است. او پس از 363 روز اقامت در فضا، روز 20 دسامبر 2018 به زمین بازگشت. او از ایستگاه فضایی بین المللی در پیامی پراحساس، نگرانی ها و اندیشه های خود را درباره کره زمین و آینده نسل بشر بصورت ویدئویی به کره زمین مخابره کرد. وی در مصاحبه ای پس از بازگشت به زمین گفت: «هنگامی که کودک بودم همیشه فکر می کردم که فضا یک مکان بسیار ویژه است. اما اکنون می دانم که این تصور کاملا نادرست بوده است. یگانه جای ویژه ای که ما می شناسیم و آنجا بدون زحمت زیادی می توانیم زندگی کنیم، کره زمین است»
چه نوع سازمان‌دهی‌ای مطلوب شرایط موجود است؛ سندیکا/اتحادیه، یا شورا، یا هردو و با چه ترکیبی؟ به‌طور خلاصه باید امیدوار بود که رهبران حرکت‌های کارگری درون ایران و حامیان آنها در داخل و خارج با توجه به تجارب قبلی و با توجه به واقعیات و نه طرح شعارهای غیرعملی و غیر مسئولانه در جهت سازمان‌یابی کارکنان موفقیت‌های بیشتری را کسب کنند.
ذهنیات ما در حال دگرگون‌شدن هستند؛ مثلاً درخصوص شیوه‌‌ی پردازش اخبار و اطلاعات و ایده‌هایمان درباره‌ی چیستی مقاومت یا استبداد. اکنون در جامعه‌ای زندگی میکنیم که تاریخ خودش را مطالعه نمی‌کند- تاریخ ساده و بی‌پیرایه‌اش را- و اغلب حوادث جاری در خلائی تحلیل شده است که تقریباً هرگز شامل زمینه یا تاریخی نبوده؛ زمینه‌ای که برای فهم این‌که چه چیزی نو و چه چیزی کهنه است و چگونه به جایی که هم‌اکنون رسیده‌ایم، ضرورت دارد
«ما خواهان تصویب قانونی هستیم که در آن ایجاد خانه‌های امن و مراکز حمایتی از زنان خشونت دیده در سراسر ایران در دستور کار قرار گیرد»، « ما خواهان تصویب قانونی هستیم که دستور ایجاد واحد ویژۀ رسیدگی به خشونت خانگی علیه زنان را با حضور قاضی پلیس زن و ضابطان قضایی و انتظامی آموزش دیده صادر کند»، «ما خواهان تصویب قانونی هستیم که درمان خشونت‌گر را در کنار جبران آسیب‌های وارد شده به خشونت دیده در نظر بگیرد»
"سیزدهم آذر و یک‌ونیم قرن سانسورستیزی" عنوان بیانیه‌ای است که کانون نویسندگان ایران به مناسبت سیزدهم آذر، روز مبارزه با سانسور، منتشر کرد. امسال دهمین سال اعلام این روز به عنوان روز مبارزه با سانسور است. در بخشی از بیانیه که دیروز منتشر شد آمده است: « یکی از پیامدهای مخرب این همه تهدید و ممنوعیت و نظارت و بازبینی و "صدور مجوز"، درونی شدن سانسور، خودسانسوری، است.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه ضمن درودهای گرم به اعضای سندیکا و کلیه کارگران شرکت واحد و تمامی کارگران و تشکلات کارگری که در افشای این پروژه دولتی-امنیتی کوشا بوده اند، همچون گذشته و با وجود کلیه موانع دولتی-امنیتی و سرکوب و کنترل دائمی حکومتی و توطئه های عوامل شورای اسلامی و خانه کارگر، به مبارزه بر حق خود تا پیروزی های هر چه بیشتر ادامه خواهد داد.
