اعتصاب ها و تظاهرات کارگران و زحمتکشان در ایران ادامه دارد. پاسخ نظام اسلامی به خواسته های برحق زحمتکشان ایران، زندان و سرکوب است. در این میان، همبستگی بین المللی با مبارزات زحمتکشان ایران که خواستار اجرای موازین حقوق بشر در ایران اند، در حال گسترش است. در اینجا توجه شما را به چند خبر جلب می کنیم.
آلبنیس یکی از نخستین آهنگسازان ِ اسپانیایی ِ دوران ِ نو بشمار می آید، که موسیقی مردمی ِ اسپانیایی را با وزن ها و آهنگ های ویژۀ آن، پایۀ هنر ِ آفرینشگرانۀ خود گذارد. گذشته از آن در هنر ِ آفریشگرانۀ او، درآیش ِ از خودنوازی نیز دیده می شوند. خوآکین تورینای آهنگساز، همدورۀ جوانتر ِ او دربارۀ آلبنیس چنین گفت: «پدر ِ ما، آلبنیس راهی را که باید برویم به ما نشان داد».
در ۲۱ ژانویه ۱۹۲۴ لنین می میرد. چهار روز بعد در ۲۵ ژانویه نوشته ای از برتراند راسل فیلسوف انگلیسی در مجله ی The New Leader چاپ می شود. برگردان این نوشته را می توانید در سایت «ایران آزاد» بخوانید.
روز جهانی کارگر امسال در ایران، در شرایطی فرا می‌رسد که جامعه سراسر آماده خروش علیه وضعیت موجود است؛ در گوشه گوشه کشور اعتراضات، اعتصابات و تجمعات متعددی جاری است که در ماه‌های اخیر بر تراکم آنها افزوده شده؛ ما دانشجویان به عنوان بخشی از نیروی محرکه این اعتراضات و مبارزات مردمی، روز جهانی کارگر را به عنوان یک فرصت واقعی برای پیشبرد امور اعتراضی خودمان می‌دانیم؛ از این رو با طرح خواسته‌ها و مطالبات زیر، این همبستگی و حمایت قاطعانه از جنبش کارگری را اعلام میکنیم و تا احقاق تمام این مطالبات دست از اعتراض و مبارزه نخواهیم کشید
آن چیزی که امروز بر ما مردم ایران و پس از گذشت نزدیک به ۴۳ سال پس از انقلاب ۵۷ تحمیل شده است چیزی جز خیانت و تبدیل جامعه ای بزرگ با دارا بودن خیره کننده ترین ثروت های زیرزمینی و منابع انسانی به زمینی سوخته از سوی اقلیتی ستمگر نیست. حکومت گرانی که از طریق سرکوب و ساز و کارهای حاکمیتی بر بالای سر مردم به غارت و چپاول ثروت های اجتماعی و استثمار گسترده کارگران و حقوق بگیران بر بستر مناسبات کار مزدی مشغول هستند باید بدانند که نیروی متحد کارگران و دیگر مزدبگیران زحمتکش در مقابل شرایط موجود با قدرت خواهد ایستاد.
واقعیت این است که ما کارگران در شرایط کنونی با مشکل پراکندگی مواجه هستیم و این مسئله خود هشداری است که علی‌رغم ادامه کاری و ازخودگذشتگی در مبارزه و علی‌رغم اعلام همبستگی و همدلی آشکار و واقعی میان فعالان جنبش‌های اجتماعی، بدون یک همکاری جدی و سازمان‌یافته و سراسری در میان تمامی کارگران و زحمتکشان، قادر به مقابله با سیاست‌های ضدکارگری و تغییر شرایط موجود نخواهیم بود
نیروی راست از نظر سیاسی به چه معنی است؟ و دومین پرسش در رابطه با نولیبرالیسم است. جنبشی که خود را لیبرالیسم و یا حتی از جنس نوی آن می نامد، چه ربطی به نیروی راست افراطی دارد؟ از دیدگاه سیاسی دست راستی به آن گونه ایدئولوژی ها و آن شکل هایی از سیاست گفته می شود که متکی بر یک اصل اند و آن این اصل است که انسان ها و گروه های انسانی نه تنها در سرشت شان نابرابرند بلکه از لحاظ ارزشی نیز یکسان نیستند
متاسفانه هنوز برداشتِ بسزا و در خوری از جانبِ جامعۀ هنری و روشنفکری ما ایرانیان و بویژه تفسیرگرانِ برجسته سینماییِ ما، در بارۀ این آخرین شاهکار هنری آکیرا کوروساوا که سالهاست برایِ مردمِ جهان به ارث گذاشته انجام نگرفته است... آنها کمکی نکرده اند تا بر اشتیاقِ مردم برایِ برانگیختنِ آنها به دیدن این فیلم، آنهم با نگاهی عمیق و کنکاشگرانه بدان، و در نتیجه از آنِ خود کردن پیامهای انسانی، صلحجویانه، زیست محیطی و متفکرانۀ آن، بیافزایند. جای برجسته کردن این گونه آثار و هجومِ مشتاقانه بسویِ آنها متاسفانه هنوز خالی است، آنهم در فضایی که درزیرِ آوار و بمبارانِ بسیاری از فیلمها و سریالهای بی محتوا و زمان کُش و گاه فرمایشی، بشدت آلوده و زهرآگین گشته است.
صدای گرم، منطق ساده و گیرای اسدی و چهره صمیمی اش که در سخت ترین شرایط نیز خنده آن را ترک نمی کرد، در قلب و یاد دوستان و یاران اش ماندگار خواهد ماند. بی گمان یک روز در ایرانی آزاد، نسل های آینده زحمتکشان، بزرگداشتی در خور و شایسته فرزندان فداکار و پیشگام خود، مانند اسدی، برپا خواهد کرد.
صدوپنجاه سال پیش در روز ۱۸ مارس (۲۸ اسفند) ۱۸۷۱، کارگران و لایه‌های پایینی طبقه‌ی متوسط پاریس، شهری که قهرمانانه شش‌ماه محاصره‌ی کاملِ ارتش آلمان را پشتِ سر نهاده بود، در شرایطی که هنوز دشمن در خاک فرانسه و در بخش هایی در حومه‌ی شهر بود، به مقابله با توطئه‌های پی‌درپی دولتِ موقتِ جمهوری سومِ تازه‌تأسیس فرانسه پرداختند، و به قول مارکس «انقلاب باشکوه» خود را بر پا کردند؛ انقلابی که به‌رغمِ عمر بسیار کوتاهش نخستین تلاش برای ایجاد نوعی دولت مستقل کارگری، و الهام‌بخشِ جنبش‌ها و انقلاب‌های بعدی در نقاط مختلف جهان بود، و پس از یک‌ونیم قرن کماکان الگوی ایده‌آلِ بخشی از چپِ سوسیالیست در کشورهای مختلف ازجمله ایران است.
8 مارس، روز جهانی زن گرامی باد! زنان ایران بعنوان نخستین قربانیان ایدئولوژی زن ستیز اسلام سیاسی، طی چهل و اندی سال گذشته پیشگامان مبارزه با نظام دین سالار بوده و هستند. جنبش زنان ایران با مبارزه پیگیرانه در راه حقوق اجتماعی، سیاسی و شهروندی خود، همواره سیاست های رژیم ولایت فقیهی را به چالش کشیده است. زنان ایران نشان داده اند توان آن را دارند که با رهایی خود جامعه را از زنجیرهای رژیم قرون وسطایی ولایت فقیهی رها سازند.
این مقاله را با تعریفی از باد و انرژی آن آغاز می کنیم، و به درک اولیه ی انسان از آن و اهمیت آن در زندگیِ انسان ها و نقشِ باد در شکل گیری نوعی جهانبینی آغازین در آن، پی می گیریم. آنگاه بدان می پردازیم که علاوه بر درکی اسرارآمیز و هستی شناختی از پدیده ی باد، هسته ی مرکزیِ توجه بدان و انگیزه ی بنیادین این نگاه، بهره برداریِ عملی از آن در زندگیِ انسان ها بوده است. با این چشم انداز که آیا فلسفه می تواند با نگاهِ ویژه خود، در ایجادِ زمینه ای اخلاقی- فرهنگی، این تکنولوژی را، در راه پیشرفتش کمک کند، تا آن را از بیراهه هایی که نگاهِ مسلطِ در پیشرفتِ کورِ تکنولوژی در برابر چشمانش، وسوسه گرانه با انگیزه یِ تنها، سود، می تواند پهن کرده باشد، برحذر دا...
هم جوشی هسته های سبک به هسته های سنگین تر، منبع انرژی ستارگان در طی عمر طولانی و پایدار آنهاست و آنها تنها در این صورت، به عنوان ماده ی اولیه برای نسل های بعدی ستارگان، سیاره ها و سرانجام برای موجودات زنده در دسترس خواهند بود. فرآیندهای واکنشیِ شرح داده شده در این مقاله نه تنها فراوانی عنصرها، بلکه چرخه یِ زندگی ستارگان را نیز معین می کنند. آنچه با نسل اول ستارگان آغاز شد، در نسل های بعدی آنها ادامه یافت و تا به امروز تعیین کننده رشد شیمیایی جهان ماست.
ماه مارس امسال، 150 اُمین زادروز هرمان یوزف آبرت، موسیقی دان آلمانی است. به این مناسبت توجه شما را به مطلبی در این باره جلب می کنیم.
نیاز توده های مردم، در پیوستن به جنبش دمکراسی فرازین یعنی دمکراسی قرن 21 بجای دمکراسی نمایندگی فرودین، امری است پرهیزناپذیر. همانطور که در بررسی های بسیار کوتاه بالا تاکید شد، دمکراسی نمایندگی بورژوایی با ویژگی محدودیت و عقیم بودن فقط در خدمت انحصارهای اولیگوپُل غول پیکر قرار دارد. دمکراسی فرازین برخلاف دمکراسی نمایندگی فرودین که استوار بر ضرورت های اساسی زندگی مانند غذای کافی، آموزش و پرورش و خدمات درمانی بسنده، مسکن و ... است، باید از چرخه مبادله آزاد بیرون باشد تا آزادی واقعی انسان در جامعه تامین گردد.
روز ۷ ماه مه سال ۲۰۲۰ صد و هشتادمین سالروز پیوتر ایلییچ چایکوفسکی آهنگ ساز ِ سترگ ِ روسی بود. «روزنامۀ روسی»، ۱۰ نکته از گیراترین داده های ِ راستین از زندگی ِ چایکوفسکی و درآیش او بر فرهنگ ِ امروزی ـاز موسیقی تا نمایش و کینوماتوگرافی [نمایش روی پرده]- را برگزیده.
بحث اصلی در اینجا ادعای ِ وجود دمکراسی از جانب حاکمین در کشوری است شکل گرفته از بدترین نوع سرمایه داری و انگلی ترین نوعِ آن که در کار چپاول و تباهی تمامی منابع مادی و معنوی این مملکت است... تنها دستاورد آن نظامی است انگلی در همه عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی که انتظارِ تولید، شفافیت، عدالت اجتماعی، بالندگی، شکوفایی، استقلالِ واقعی، آزادی و دموکراسی از آن، انتظاری است بس عبث و بقای هرچه بیشتر آن به معنایِ ویرانی هرچه بیشتر این سرزمین است.
مسئله‌ی بسیار پیچیده‌ی دنیای حاضر این است که ضمن آن که تحولات تکنولوژی دیجیتال زمینه‌های بسیار مهم و سازنده‌ای را به‌ویژه در رابطه با تسهیل ارتباطات برای نیروی کار و جریانات چپ فراهم آورده، اما استثمار نسبی و مطلق نیروی کار را تشدید کرده و بی‌ثبات‌کاری و بی‌کاری را شدت بخشیده است. از همه مهم‌تر نیروی کار را بیش از هر زمان دیگری پراکنده ساخته و در بسیاری موارد کارِ جمعی را به کارِ منفرد تبدیل ساخته است... شرایط جدید، تحلیل‌ها و سازمان‌دهی جدیدی را می‌طلبد.
هنوز هم اندیشیدن درباره تغییر جهت دادن ائتلاف های روسیه خیلی دیر نشده است. مقاومت در برابر انحصار قدرت الیگارشی در روسیه در حال رشد است. شکست های دیپلماتیک هم در روسیه و هم در اروپا با درنظر داشت تهاجم واشنگتن می بایست انسان ها را به بازاندیشی وادارد. نزدیکی میان شریکان بزرگ اروآسیایی (اروپا، روسیه، چین و هند) با دخالت دادن باقی جهان کهن (بویژه آفریقا) ضروری و ممکن است و می تواند به برنامه های واشنگتن، مبنی بر گسترش دکترین مونرو به کل سیاره، برای همیشه پایان بخشد. ما به این سمت حرکت خواهیم کرد، مسلما با بردباری، ولی پیش از هر چیز با عزمی جزم.
به‌طور خلاصه در چهار دهه‌ی پایانی قرن جاری به‌دلایل مشکلات متعدد سیاسی و اقتصادیِ داخلی و خارجی، ساخت صنعت ایران با ساخت قبل از انقلاب تفاوت اساسی نیافت، و همان مسایل و کمبود‌های گذشته اما با حدت و شدت بیشتر ادامه یافت؛ ازجمله محدود بودن نسبیِ تنوع حوزه‌ی تولید محصولات صنعتی مورد نیاز، اتکای شدید به واردات مواد و قطعات، محدود بودن محتوای محلی، بومی-محوریِ تولید و کمبود چشمگیر صادرات صنعتی، محدود بودن ابداعات صنعتی و تداوم صنایع و تکنولوژی‌های آلوده‌کننده‌ی محیط کار و محیط زیست.
