-

در هفتادمین سالگرد کودتای 28 مرداد، به روال هرساله، نیروهای راست گرا، «طالبان» سلطنت و نوفاشیست های ایرانی می کوشند با پاک کردن صورت مساله، یعنی انکار «کودتا» و تبدیل آن به «قیام ملی»، اصل مساله را پاک کنند و به این ترتیب حافظه تاریخی ملت ایران را مخدوش سازند...پرداختن به این فاجعه در تاریخ سیاسی ایران پس از هفتاد سال، نه فقط از لحاظ تاریخی مهم است، بلکه از اهمیت ویژه ای برای زندگی امروز ما برخوردار است. زیرا وضعیت امروز ما تحت تاثیر تاریخ دیروز ما است و درس های دیروز، راهگشای امروز.

.در دو گفتگوی جداگانه، فریدون آذرنور و بزرگ علوی از انقلاب مشروطه سخن می گویند

هرچند تمام اشکال مبارزه می توانند در شرایط و زمان های مختلف مفید باشند اما درس گیری از تجارب گذشته و نیز از سرسختی و پافشاری ارتجاعی نیروهای حاکم بر سیاست های ضد کارگری و ضد دموکراتیک خود باعث می شود که نیروهای مبارز بیشتر در جهت نبرد مستقیم و صریح با سیاست های حاکم، بر اعتراضات سیاسی خیابانی و بر اعتصابات اقتصادی و نیز سیاسی سمتگیری کنند.

بلا بارتوک آهنگ سازی بشمار می آید، که نه تنها برای هم دورانان ِ خود بدل به الگو شد، بلکه برای آیندگان نیز. همۀ راه زندگی و هنری آفرینش گرانۀ او ـ نمونه ای از بی باکی و سپاس گزاری است. او، نه کم آفریده های دوست داشتنی ساخت، که در آنها سبک ِ خودگردان ِ ویژۀ خود را بازتاب داد، که امروزه یکی از بزرگترین دستاوردهای فرهنگ موسیقیایی سدۀ بیستم بشمار می آیند.

مارکس در «سرمایه» نه تنها قانون های حرکت اقتصادی، بلکه همچنین حرکت های مرکزی سیاسی را نشان داد. پس از آن، سیاست مارکسیستی بدون نقد اقتصاد سیاسی و بررسی اساسی حرکت های طبقاتی امکانپذیر نیست. با کشف جنبش های طبقاتی به مثابه نیروی محرکه تشکیل حزب ها، مارکس نسبت به پژوهش بورژوایی حزب ها گام ها جلوتر است.

برای مدت کوتاهی میتوانند جلو اعتراضات برای پرداخت های با تاخیر و یا افزایش حقوقهای پایین را بگیرند، اما هنگامیکه کارد به استخوان برسد، بازنشستگان در کف خیابان نشان خواهند داد: ما بازنشستگان با حکومت طرف هستیم نه با سازمان تامین اجتماعی.

امروز نیاز داریم جامعه‌ای را تصور کنیم که در آن تفاوت‌ها به جای اینکه دستاویزی برای چپاول حاشیه و تمرکز قدرت باشند، شالوده‌ای برای اعتلا و رشد فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، و اقتصادیِ تمام گروه‌های اجتماعی را تشکیل دهند، جایی که تکثرِ هویت‌ها در یک کلیت یکپارچه از میان نرود، و هیچ فرد و گروهی در آن شهروند ناقص و درجه دو به حساب نیاید. نخستین قدم در راه چنین جامعه‌ای ارج گذاشتن بر تفاوت‌ها، و به رسمیت شناختنِ وجود موقعیت‌های حاشیه‌ای مبتنی بر جنسیت، قومیت، و طبقه است.

آزادی های جنسی و جنسیتی چه از نظرِ سیاسی و چه اجتماعی، در زمره حقوق بشر به حساب می آیند. آن ها بخشِ جدائی ناپذیری از واقعیت های الگوی جهانیِ حقوق بشراند. بشریت و جوامع انسانی راهِ درازی را در جهت به رسمیت شناختن و محافظت از حقوقِ افراد نسبت به انتخابِ شریک زندگی و ترجیحِ جنسییتی طی کرده اند. این واقعیت بخش جدائی ناپذیری از هر جامعه ی دموکراتیک است، و چیزی کم تر از حقِ اعتقاد به مذهبِ انتخابی فرد نیست.

ما شک نداریم همکارانی که به کار بازگشته اند به زودی صدای اعتراضشان بلند خواهد شد و باید آماده دور بعدی اعتصابمان باشیم با این تاکید که از تجربه اعتصابات دو ساله اخیر خود درس بگیریم. در اعتصاب قبلی تجربه کردیم و دیدیم وقتی متوجه شدند فضای اعتراض بالاست فورا با برنامه ای مهندسی شده به اسم ما کارگران و با نامه نگاری به مجلس و دولت و مقامات سعی کردند ما را به خانه بفرستند، در میانمان تفرقه ایجاد کنند و از بالای سرما تصمیم گیری کنند. 

باید به نیروی طبقه خودمان یعنی طبقه عظیم کارگر تکیه کنیم، تا برای خودمان و فرزندان و جامعه خودمان آینده‌ای بهتر فراهم کنید. آینده ای بهتر، همراه با امنیت شغلی، رفاهی، بهداشتی، درمانی، آموزش رایگان، برابری و‌ عدالت در تمامی عرصه ها و … زمانی محقق می‌شود که در هر حرفه و صنف (کارگران بیکار، نقاش، نجار، ساختمانی، حمل و نقل شهری، صنعتی، خدمات عمومی، کشاورزی، آموزشی، بهداشتی، برون شهری، پیک موتوری، اسنپ و ..) سندیکاها و اتحادیه و هرگونه تشکیلات مستقل خودشان را ایجاد بکنند و با به هم پیوستن مطالبات را پیگیری و به دست بیاورند.

اگر بپذیریم که تاریخ جامعه ها، تاریخ مبارزات طبقاتی است، جای خالی ارائه تحلیلی از آرایش طبقاتی در جامعه پس از خیزش انقلابی با نام رمز «ژینا»، نیروهایی که مقابل هم صف آرایی کرده اند، خواسته ها و ظرفیت این نیروها برای تحولات دمکراتیک و انقلابی احساس می شود.

اعدام سه مبارز اصفهانی، مجید کاظمی، صالح میرهاشمی و سعید یعقوبی، خشم جامعه ایران و واکنش تند نهادهای مدنی را برانگیخته است. بدون شک آتش این خشم دامان حاکمان ج.ا را خواهد گرفت.