ژان سیگلر، گزارش گر ویژه سابق سازمان ملل متحد در زمینه حق تغذیه، برای ممنوعیت بورس بازی بر سر مواد غذایی مبارزه می کند. روز 28 فوریه مردم سوئیس در این رابطه در یک نظرخواهی شرکت می جویند. کشتار روزانه به وسیله گرسنگی یک رسوایی محض در زمان ما است. هر 5 ثانیه یک کودک زیر 10 سال از گرسنگی می میرد. مشکل، کمبود تولید نیست، بلکه دسترسی به مواد غذایی است. کودکی که بر اثر گرسنگی می میرد، در حقیقت به قتل می رسد.
وضعیت احقاق حقوق کودکان در کشور با محوریت محرومیت تحصیلی کودکان حاصل از ازدواج زنان ایرانی با مردان خارجی همچنین کودکان کار و مهاجر، رعایت نشدن عدالت آموزشی در کشور، آمار بالای مردودی‌ها، تنبیه‌های روانی و بدنی در مدارس و غیره از جمله مباحثی است که در میزگرد خبرگزاری ایسنا با عنوان “بررسی ابعاد حقوق کودک در ایران” مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت که مشروح آن منتشر می‌شود. (برگرفته از سایت ایران امروز)
سانحه ای نظیر از کار افتادن پمپ بنزین ها در ایران به دلیل مشکل نرم افزاری، نشانگر آن است که فن آوری های انفورماتیک نه تنها مزایا بلکه مشکلات و خطراتی نیز به همراه دارند. آگاهی نسبت به این خطرها به اندازه آگاهی و استفاده از مزایای این نوع فنآوری ها اهمیت دارد. بدیهی است که هدف از این بحث ها، نه ترمز کردن فنآوری های انفورماتیک بلکه استفاده بهینه از آنها با توجه به تجربه ها و نظرهای دیگران است.
دانیل بن سعید «بازگشت به استراتژی» یا به بیان دیگر کوشش هم آهنگ در کاویدن و تکاپو را توصیه می کند که چگونه جنبش های معاصر با مقاومت در برابر لیبرالیسم نو و امپریالیسم می توانند از مقاومت صرف برای مداخله کردن در فرهنگ سیاسی فراتر روند و گزینش های دیگری را پیشنهاد کنند که به اکثریت وسیع توده مردم شمال و جنوب برای خارج شدن از بن بست های اندیشه منفرد یاری رسانند...در این قلمرو هیچ تئوری پرداز نمی تواند همه پاسخ ها را در چنته داشته باشد.
پرسش از نسبت نقد با علم، فلسفه و تفکر، ناظر بر اين انديشه است که همواره اين سه ساحت انديشه‌ی بشري يگانه فهميده مي‌شوند؛ از اين رو بايسته است که اين سه قلمرو را از هم تفکيک کنيم و آنگاه نسبت آن را با نقد روشن کنيم. (برگرفته از سایت فلسفه: نگرشی بر فلسفه و فرهنگ)
کتابی که در دست دارید پرسش و پاسخی است با وایزن بام که در سال ۱۹٨٤ انجام شده و بناچار مهر و نشان زمان را بر خود دارد. با این حال بسیاری از مسایل مطرح شده در این پرسش و پاسخ نه تنها از اهمیت تاریخی، بلکه از فعلیت برخوردارند؛ بویژه آنجا که وایزن بام دیدگاه های خود را در مورد مسئولیت دانشمندان و نقش انفورماتیک در اجتماع و مسئله صلح تشریح می کند. بدون شک اطلاع از این دیدگاه ها می تواند برای خواننده ایرانی از این جهت مفید باشد که بر سنگلاخ ها و کوره راه های تکامل دانش انفورماتیک پرتو افکنده و او را به تفکر برانگیزد.
این است سرشت طبقه های رهبری امروز سرمایه داری واقعاً موجود. این ها به هیچ وجه قدرت های دموکراتیک نیستند. این ها قدرت های به طور بنیادی ضد دموکراتیک اند. این سیستم جهانی سازی مالی سیستمی است برای برقرار کردن قدرت اقتصادی و سیاسی واقعی اولیگوپل های مرکزهای امپریالیستی … مساله عبارت از خارج شدن از سرمایه داری در بحران است و نه خارج شدن از بحران سرمایه داری! زمانی در یکی از نوشته های تان گفته اید که شکل جدید سرمایه داری اولیگوپل های فینانسیاریزه شده دشمن دموکراسی است. مایلم چگونگی آن را بدانم. آری، این شکل جدید سرمایه داری به طور بسیار جدی و عمیق در این مفهوم دشمن دموکراسی است که رانت انحصار در صورتی تحقق می یابد که قدرت این اولیگ...
تنها کاری که من به عنوان نویسنده می توانم انجام دهم این است که یادآور آن شوم که دولت ها و مرزها را خود انسان ها تعیین کرده اند و این ها قانون های الهی نیستند و این که همیشه حرکت هایی در تاریخ بشری برخلاف این قانون ها وجود داشته و ما باید این ها را زیر سئوال ببریم.
در نهایت، باید گفت که چند ملیتی ها همواره سود می برند و مردم و سرزمین ها همواره خسارت می پردازند. از این رو، زمان پایان دادن به این «مهندسی کیفر گریزی» فرا رسیده است .
در طی دهه‌های واپسین ما با یک روند تمرکز شتابان سرمایه- از راه ادغام ها و به ویژه خرید مؤسسه ها- روبروییم. این امر به تثبیت مدل نولیبرالی انجامیده است؛ روندی که با پایان جنگ سرد که چونان مانعی برای توسعه سرمایه بزرگ بود، تقویت شده است. این گرایش به افزایش سرمایه به صورت خشن توسط موافقت نامه های شمارمند مبادله آزاد و موافقت نامه های سرمایه گذاری و از 1989 توسط موافقت نامه مبادله آزاد کانادا- ایالات متحد شدت یافته است. حدود این موافقت نامه ها توسط فراملی ها تعیین می شود که خواستار آزادسازی بازارها، دسترسی به مواد اولیه و خصوصی سازی خدمات عمومی اند.
پیروی از راه توسعه سرمایه داری برای خلق های پیرامون یک بن بست حزن آور باقی می ماند، زیرا سرمایه داری «پیشرفته» در شماری از کشورها –مرکزهای فرمانروایِ اقلیت (با 20% جمعیت سیاره) – سرمایه داری «کم رشد» بقیه کشورها را با 80% جمعیت جهان ایجاب می کند. به این ترتیب، بن بست در همه بُعدهای زندگی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی آشکار است…
انسان هوشمند با چنین پشتوانه ارجمندی از فرهنگ و هنر، توان شگفت انگیز علمی و فنی، مغزهای چاره یاب و دستهای کارگر در این جهان بهشت سا، با این همه نعمت روی و توی زمین و دریا ، به مصرف کننده حریص بیگانه از خود ذلیل شده ای بدل شده، مقهور آواری از کالا های ضرور و بیهوده، اما اکثرا در بیم از دست دادن کار و مسکن و آوارگی زن و فرزند. آزادی، دموکراسی، حقوق بشر کتیبه رنگینی بر سر در بازار آشفته ای ست که سرمایه داری لجام گسیخته واقعا موجود، کالاهای خود را که از جمله به بهای ویرانی آبادی ها و کشتار مردم، نابود سازی محیط زیست، خریداری دست اندر کاران حکومت و به راه اندازی جنگ ها، تولید می شود، با تحصیل سود هرچه بیشتر در آن می فروشد...
گزینش استراتژی کنش از این قرار است: خروج از بحران سرمایه داری یا خروج از سرمایه داری در بحران. کاملاً درک می کنیم که قدرت های مستقر، سرمایه داران و دولت ها تنها تلاش شان این است که از بحران سرمایه داری رها شوند و این چیزی جز فرا خوان برای «تقویت کردن سرمایه داری» نیست. بی تردید هر کار در این زمینه آب در هاون کوبیدن است و سر انجام همان میوه تلخ بار آورد. از این رو، بسیار اسف انگیز است که قربانیان سرمایه داری که شمارشان همواره بیش از میلیاردرهایی است که از آن سود می برند، این وضع را می پذیرند و در استراتژی ..خروج از بحران سرمایه داری و نه خروج از سرمایه داری در بحران جای دارند…
ما دورنما را می شناسیم. چیزی را که الآن نمی خواهیم هم می شناسیم. به کجا می خواهیم برویم را هم می شناسیم. آنجایی که نمی خواهیم برویم، جهانی است که در آن هر 5 ثانیه یک کودک از گرسنگی می میرد. جهان از ثروت سرشار است. اما قتل عام به صورت سیستمی صورت می گیرد. ما نمی خواهیم این را بازتولید کنیم. این نظم جهانی را نمی خواهیم. ما دورنما را در درون خودمان حمل می کنیم: برادری، برابری، آزادی و سعادت برای همه…
این مذاکره ها نتیجه چندین سال لابی گری گروه های صنعتی و مالی اروپایی و ایالات متحد هستند. موافقت نامه مشارکت فرا آتلانتیکی یکی از موافقت های مبادله آزاد و آزادسازی سرمایه گذاری بسیار مهمِ بی سابقه خواهد بود که دربرگیرنده نیمی از تولید نا خالص داخلی جهانی و ثلث مبادله های آزاد است. در عین حال، مردم و سازمان ها و نمایندگان آن ها به اطلاعات پایه دسترسی ندارند. از این رو، دستورها و بخشنامه های کمیسیون اروپا جسته گریخته به گوش عموم می رسد. در حال حاضر، آگاهی از موضع گیری ها و نتیجه مذاکره ها در باره موضوع ها نا ممکن است. بدون بسیج نیرومند شهروندان مبهم ماندن مذاکره ها شکل قاعده پیدا می کند…
مطالبات آنان پیش از هر چیز نشانگر پافشاری صندوق بین المللی پول بر ریاضت اقتصادی هر چه سخت تر و مجازات کننده تر است… ما متین و قاطع با دمکراسی به اقتدارگرایی و ریاضت خشن اقتصادی پاسخ خواهیم گفت. یونان، این زادگاه دمکراسی، پاسخی دمکراتیک خواهد داد که در اروپا و جهان طنین خواهد افکند… همه ما در این لحظه های تعیین کننده می بایست در نظر داشته باشیم که اروپا خانه مشترک همه ملت های اروپایی است. در اروپا صاحب خانه و مهمان وجود ندارد. بدون دمکراسی اروپا یک اروپای بی هویت و سردرگم خواهد بود…
مسئله عبارت از طرح های پیشنهادی استراتژی های «خروج از بحران سرمایه داری» نیست، بلکه «خروج از سرمایه داری در بحران» است… ما در دوره تاریخی مهمی به سر می بریم؛ یگانه مشروعیت سرمایه داری آفریدن شرایط فرارفت سوسیالیستی آن است. سرمایه داری از این پس یک سیستم فرسوده است که ادامه گسترش آن چیزی جز بربریت نمی آفریند. از این رو، سرمایه داری ممکنِ دیگری وجود ندارد. فرجام این چالش تمدن، مانند همیشه نامعین است… باید در پی اعلام فروشکست سیستم سرمایه داری، بهار واقعی را که دمیدن آن ممکن گشته است، جانشین پاییز سرمایه داری کرد…
گسترش سرمایه داری جهانی شده در همه مرحله های تاریخ اش و امروز در چارچوب پیدایش سیستم تولید جهانی شده، به اندازه دیروز فقط می تواند اختلاف مرکزها/ پیرامون ها را تولید و باز تولید کند و ژرفا بخشد. راه سرمایه داری برای 80% بشریت یک بن بست است. پیرامون ها بنابر این واقعیت «منطقه توفان ها» باقی می مانند. بنابراین، این جا گزینه دیگری جز ساخت یک سیستم ملی مستقل استوار بر سیستم صنعتی خود متمرکز، در پیوند با باز سازی کشاورزی با چشم انداز خودکفایی غذایی وجود ندارد…
کریسمانسکی با اشاره به منبع های آمریکایی (ریچارد سنت)، یادآور می شود که سرمایه داری مدرن در گرایش بنیادی خود ضد دمکراتیک است و به یک «نمایش نرم و ظریف فاشیسم» می انجامد. با توجه به این مساله، نگارنده این نکته را پیشرفت مهمی به شمار می آورد که به وسیله جنبش هایی مانند «اشغال وال استریت» و «99 درصدی ها» در ذهن همه ما تفکراتی پایدار شده اند که دیگر نمی توان به دوره پیش از آن ها بازگشت…
در نیمه دوم سده بیستم، میلیون ها انسان در ایران و جهان با الفبا آشنا شده اند، اما فقط تعداد کمی از آن ها در جستجوی راه و شیوه کاربرد آن برای تولید کالاهایی بوده اند که هم زندگی انسان ها را آسانتر کنند و هم منبع درآمد شخصی و ملی آن ها باشد. از جمله کاربرد آن در صنعت تبادل اطلاعات الکترونی و اینترنت؛ ما ایرانیان به این گروه کم تعداد تعلق نداشته ایم، زیرا الفبا را فقط برای سرودن و خواندن شعر و رمان و داستان فرا گرفته ایم و نه برای تولید کالای صنعتی! به همین جهت احتمالا برخی از "فرهیختگان" از دیدن کتابی به این گستردگی در باره الفبا و کاربردهای آن شگفت زده خواهند شد.
