آلکساندر گرست، فضانورد آلمانی و فرمانده عملیات اکتشافی در ایستگاه فضایی بین المللی است. او پس از 363 روز اقامت در فضا، روز 20 دسامبر 2018 به زمین بازگشت. او از ایستگاه فضایی بین المللی در پیامی پراحساس، نگرانی ها و اندیشه های خود را درباره کره زمین و آینده نسل بشر بصورت ویدئویی به کره زمین مخابره کرد. وی در مصاحبه ای پس از بازگشت به زمین گفت: «هنگامی که کودک بودم همیشه فکر می کردم که فضا یک مکان بسیار ویژه است. اما اکنون می دانم که این تصور کاملا نادرست بوده است. یگانه جای ویژه ای که ما می شناسیم و آنجا بدون زحمت زیادی می توانیم زندگی کنیم، کره زمین است»

نوادگان عزیزم، شما هنوز به دنیا نیامده اید و نمی دانم که آیا اصولا شما را خواهم دید یا نه. به همین دلیل تصمیم گرفتم که این پیام را برای شما ضبط کنم.

در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) در واحد کوپولا (Cupola) نشسته ام و از بالا به سیاره بسیار زیبای شما می نگرم. با این که تا به حال حدود یک سال است که در فضا هستم و تقریبا هر روز به این منظره نگریسته ام، اما با این حال از دیدن آن سیر نمی شوم. می دانم که ممکن است به نظر شما مضحک بیاید، اما زمانی که ایستگاه فضایی بین المللی ساخته و به مدار زمین فرستاده شد، هر کسی نمی توانست به فضا سفر کند و به تماشای کره زمین از بیرون بپردازد. پیش از من حدود پانصد نفر به فضا سفر کرده اند و اینک 7 میلیارد انسان روی این سیاره زندگی می کنندو در حال حاضر تنها سه نفر از آنان در فضا به سر می برند.

وقتی که به سیاره مان نگاه می کنم، متاسفانه فکر می کنم باید از شما پوزش بخواهم. در حال حاضر اینگونه به نظر می رسد که ما، نسل من، این سیاره را در وضعیت بدی ترک کرده و تحویل شما خواهیم داد. بدیهی است که پسان تر خیلی ها خواهند گفت که از این مشکلات هیچ اطلاعی نداشته اند، اما برای ما انسان ها کاملا روشن است که در حال حاضر سیاره مان را با دی اکسید کربن مسموم می کنیم؛ شرایط اقلیمی را به هم می زنیم؛ جنگل بُری می کنیم؛ دریاها را با زباله آلوده می کنیم؛ منابع محدود طبیعی را با سرعت زیاد مصرف می کنیم و جنگ های اکثرا بی معنی برپا می کنیم.

هر یک از ما باید خود را در این وضعیت ناهنجار مسئول دانسته و بیندیشد که این وضعیت به کجا می انجامد. من هنوز به خاطر شما امید زیادی دارم که بتوانیم مسیر را عوض کنیم و برخی چیزها را بهبود بخشیم و بعنوان نسلی در یادها باقی نمانیم که اساس زندگی شما را خودپرستانه و بدون ملاحظه نابود کرد.

مطمئن ام که شما خیلی چیزها را بهتر از نسل من می فهمید و درک می کنید. ولی شاید ما هم بتوانیم چیزهایی بیاموزیم: این که نگاهی با فاصله همواره کمک می کند؛ اینکه سفینه شکننده ای به نام کره زمین، خیلی کوچک تر از آن چیزی است که اکثر مردم تصور می کنند؛ بیوسفر آن شکننده و منابع طبیعی اش محدودند؛ چقدر خوب است که بتوان با همسایگان روابط خوبی داشت؛ اینکه رویاها ارزشمندتر از پول اند و باید به این رویاها فرصت و امکان بخشید؛ اینکه دختران جوان به خوبی پسران می توانند از پس کارها برآیند؛ اینکه هر یک از شما در انجام کاری، بهتر از هر کس دیگری است؛ اینکه توضیحات ساده اغلب نادرست اند و اینکه نگرش شخصی همواره ناکامل است؛ اینکه آینده مهم تر از گذشته است و اینکه هیچگاه نباید کاملا بزرگسال شد؛ اینکه فرصت ها همواره تنها یک بار به دست می آیند و برای چیزهایی که ارزشمندند باید تن به خطر داد؛ و سرانجام اینکه هر روزی که موفق به کشف چیز نوینی  که افق دیدمان را گسترش می دهد، می شویم، روز خوبی است.

ای کاش می توانستم از دریچه چشمان شما به آینده بنگرم، به دنیای تان و اینکه آن را چگونه می بینید. متاسفانه این نکته امکان پذیر نیست و تنها کاری که برایم باقی می ماند، این است که بکوشم، آینده را برای شما امکان پذیر سازم، آن هم بهترین آینده قابل تصور را.

ایستگاه فضایی بین المللی

فرمانده عملیات اکتشافی 750

آلکساندر گرست، 25 نوامبر 2018

400 کیلومتر دورتر از سطح زمین

نسخه پی دی اف