در ادامه مبارزه و مقاومت خستگی‌ناپذیر و دلاورانه کارگران شرکت هفت تپه و اعتصاب و اعتراضات خیابانی آن‌ها، هزاران کارگر شاغل در صنایع نفت و گاز و مجتمع های پتروشیمی در اهواز، آبادان، اصفهان، قشم، ماهشهر، کنگان، لامرد، مُهر، جفیر و دشت‌آزادگان، نیروگاه برق سبلان و شرکت نصب نیرو در اردبیل و همین طور کارگران صنایع سنگین هپکو در اراک، یکی از مهم ترین و گسترده‌ترین اعتصابات کارگری سال‌های اخیر را رقم زده‌اند.  

از اعتراضات و اعتصابات گسترده کارگران در هفت‌تپه، هپکو و صنایع نفت و گاز و پتروشیمی حمایت کنیم. 

در ادامه مبارزه و مقاومت خستگی‌ناپذیر و دلاورانه کارگران شرکت هفت تپه و اعتصاب و اعتراضات خیابانی آن‌ها، هزاران کارگر شاغل در صنایع نفت و گاز و مجتمع های پتروشیمی در اهواز، آبادان، اصفهان، قشم، ماهشهر، کنگان، لامرد، مُهر، جفیر و دشت‌آزادگان، نیروگاه برق سبلان و شرکت نصب نیرو در اردبیل و همین طور کارگران صنایع سنگین هپکو در اراک، یکی از مهم ترین و گسترده‌ترین اعتصابات کارگری سال‌های اخیر را رقم زده‌اند.

کارگران سال‌هاست که در چنبره مناسبات استثماری، ستمگرانه و ضدکارگری حاکم گرفتار شده و به شدیدترین شکل ممکن توسط صاحبان سرمایه و کارفرمایان -اعم از کارفرمایان بخش خصوصی و دولتی- استثمار می‌شوند. آنان در تمامی این سال‌ها حتی از ابتدایی‌ترین حقوق خویش محروم بوده‌اند. دستمزدهای به مراتب زیر خط فقر، حقوق های پرداخت نشده و معوقه، اخراج و بیکارسازی‌های گسترده و مداوم، حاکمیت شرکت‌های پیمانکاری و واسطه‌ای، فراگیری قراردادهای موقت و سفید امضا بر بازار کار، آزادسازی قیمت‌ها، خصوصی‌سازی آموزش، سلامت، مسکن و… تنها نمونه‌هایی از تضییع حقوق کارگران و گروه‌های تحت ستم در طول این سال‌ها بوده که توسط صاحبان سرمایه و دولت‌های حامی آنان، به کارگران تحمیل شده است. از سوی دیگر فرزندان این کارگران نیز با توسعه پولی‌سازی آموزش بیش از پیش گرفتار فاصله طبقاتی و حذف اجتماعی می‌شوند. هر زمان هم که کارگران در برابر تحمیل این همه بی‌عدالتیِ آشکار به مخالفت برخاسته‌اند، پاسخی جز تهدید و ارعاب و دستگیری و زندان عایدشان نشده است.

با این وجود کارگران هرگز از مبارزه علیه تضییع حقوق حقه‌ی خویش به دست عوامل سرمایه ساکت نمانده و در تمامی این سال‌ها به حکم شرایط کار و زندگی برای تحقق مسأله نان، کار و آزادی مبارزه کرده‌اند و هزینه‌های فراوانی نیز بابت این مبارزات پرداخته‌اند که از جمله آن‌ها می توان به مبارزات کارگران شرکت واحد، هپکو، آذرآب اراک، فولاد اهواز، کارگران معادن، معلمان سراسر کشور، بازنشستگان و فرزندان کارگران در جریان صنفی دانشجویی اشاره کرد که از ابتدای دهه‌ی ٩٠ در سنگرهای مختلف علیه سیاست واحد خصوصی‌سازی و سلب حق حیات و تشکل‌یابی زحمتکشان یک‌نفس مبارزه کرده‌اند.

در این شرایط که اعتصابات جاری کارگران هفت‌تپه در گرمای تابستان خوزستان و باوجود بحران کرونا، ۵۹ روز است که ادامه یافته، اعتراضات و مبارزات کارگران صنایع نفت و گاز و پتروشیمی نیز در ادامه روند اعتراضی کارگران سراسر ایران برای رودررویی با سرمایه، تحقق خواست‌های معیشتی و رهایی‌ طلبانه در جریان است. این اعتراضات گسترده، هم‌زمان و با خواستی واحد یکی از نقاط عطف مبارزات کارگران ایران در تاریخ محسوب می‌شود. این بار کارگران صدای اعتراض خود را رساتر و گسترده‌تر از همیشه به گوش صاحبان سرمایه و حکومت رسانده‌اند. آنان در اعتصابی نسبتا هماهنگ و همسو خواهان افزایش دستمزد، پرداخت حقوق معوقه، تأمین امنیت شغلی، برچیده شدن بساط شرکت‌های پیمانی، لغو قراردادهای موقت و سفید امضاء، بهبود شرایط و امکانات خوابگاهی و بهداشتی، و نیز لغو خصوصی‌سازی شده‌اند. مطالباتی که تحقق آن‌ها سال‌هاست مدنظر کارگران بوده و در اولویت خواست‌ها و تحرکات اعتراضی اکثر قریب به اتفاق کارگران است. از این رو ما در یکی از لحظات تاریخی رویارویی طبقه‌کارگر با طبقه‌حاکم قرار داریم.

 ما امضا کنندگان این بیانیه اعلام می‌کنیم در بحران اقتصادی کنونی این سرزمین، بسیار طبیعی و قابل انتظار است که هر روز شمار بیشتری از کارگران و گروه‌های تحت ستم به این اعتصاب‌ها بپیوندند؛ اعتصاباتی که به‌علت جان به لب رسیدن مردم از بحران ناشی از خصوصی‌سازی، آزادسازی قیمت‌ها، نزول سطح معیشتی کارگران به خط مرگ (و نه دیگر خط فقر)، عدم پرداخت همان دستمزدهای به‌غایت ناچیز از جانب دولت و کارفرمایان، و عدم دسترسی به حداقل‌های معیشتی و حیات برگزار می‌شود. بدیهی است برای اینکه این اعتصاب‌ها بتوانند در گسترش خود، تا تحقق خواست‌ها تداوم یابند باید کارگران اعتصابی بتوانند خود بیش و پیش از هرچیز متشکل و متحد شده و امر خطیر تشکل‌یابی مستقل و متکی به اراده و توان کارگران را در همین شرایط حساس دنبال کنند و به منصّه ظهور برسانند.

ما امضاء کنندگان این بیانیه ضمن حمایت از حرکت‌های اعتراضی و اعتصاب گسترده و منسجم کارگران و پشتیبانی از خواست و مطالبات برحق آنان همچون افزایش دستمزدها، پرداخت فوری و بدون قید و شرط حقوق و مزایای معوقه کارگران، برچیده شدن بساط شرکت‌های پیمانکاری، لغو قراردادهای موقت و سفید امضاء، و مهم‌تر از همه لغو خصوصی‌سازی عرصه‌های مختلف اجتماعی، خطاب به کارگران و مردم اعلام می‌کنیم اتحاد کارگران اعتصابی و ایجاد تشکل‌های مستقل، اصل حیاتی پیشروی طبقاتی است و تحقق این مهم حمایت و اتحاد هرچه بیشتر گروه‌های مختلف اجتماعی را می‌طلبد.

۹۷/۰۵/۲۲

۱- سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه

۲- سندیکای کارگران شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت تپه

۳- کانون صنفی معلمان تهران

۴- انجمن صنفی معلمان کردستان – مریوان

۵- کانون صنفی معلمان اسلامشهر

۶- کانون معلمان همدان

۷- کانون صنفی فرهنگیان گیلان

۸- کانون صنفی فرهنگیان خوزستان

۹- کانون صنفی معلمان الیگودرز

۱۰- انجمن صنفی فرهنگیان شاغل و بازنشسته کرمانشاه

۱۱- انجمن صنفی معلمان کردستان -سقز و زیویه

۱۲- شورای صنفی دانشگاه صنعتی شیراز

۱۳- شورای صنفی دانشگاه بین‌الملل قزوین

۱۴- شورای صنفی پردیس هنرهای زیبای‌ تهران

۱۵- شورای صنفی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل

۱۶- جمعی از واحدهای شورای صنفی دانشگاه بوعلی سینای همدان

۱۷-شورای صنفی دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی

۱۸- شورای صنفی خوابگاه‌های سطح شهر دانشگاه تهران

۱۹- نشریه حامی دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل

۲۰- نشریه کران دانشگاه امیرکبیر

۲۱- نشریه بوم‌بان دانشگاه بین‌الملل قزوین

۲۲- نشریه چارچوب دانشگاه بین‌الملل قزوین

۲۳- نشریه دایره دانشگاه بین‌الملل قزوین

۲۴- نشریه ضد دانشگاه مازندران

۲۵- نشریه باور دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی

۲۶- نشریه هلا دانشگاه تهران

۲۷- نشریه پرومته دانشگاه تهران

۲۸- نشریه بذروباد دانشگاه علامه طباطبایی

۲۹- نشریه پرانتز دانشگاه تهران

۳۰- نشریه ایستگاه دانشگاه صنعتی شیراز

۳۱- نشریه تقاطع دانشگاه صنعتی شیراز

۳۲- نشریه چشمک دانشگاه تهران

۳۳- اتحاد سراسری بازنشستگان ایران

۳۴-کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل‌های کارگری

۳۵- گروه اتحاد بازنشستگان

۳۶- اتحاد بازنشستگان

۳۷-کمیته پیگیری برای ایجاد تشکل‌های کارگری

---

کانون صنفی مستقل فرهنگیان آذربایجان شرقی ازحقوق پایمال شده کارگران هفت تپه پشتیبانی می کند

رشد و توسعه و بالندگی آموزش و پرورش زمانی محقق می شود که حقوق هیچ قشر و صنفی به ناحق پایمال نگردد . قشر عظیمی از جامعه ی ایران را معلمان و کارگران تشکیل می دهند و پایمال شدن حقوق این دو قشر یعنی اجحاف و تبعیض بر تعداد کثیری از افراد جامعه . معلمانی که در طول سالیان اخیر به خاطر مطالبات صنفی خود حکم زندان ؛ شلاق ؛ تبعید و اخراج گرفته اند و کارگرانی که بخاطر حق خواهی با اتهامات واهی حکم گرفته اند ، موید ستم پنهانی است که با به استثمار کشیده شدن معلمان و کارگران و همچنین عوض شدن جای ظالم و مظلوم در مواجهه مسئولان امر با موضوع و همانا هم راستایی با سرکوب سازمان یافته مطالبات اصناف گوناگون است. که غالبا با بی تفاوتی یا همراهی دولت ها در کنار همراهی دور از انتظار دستگاه قضایی به شدت در حال گسترش بوده است.
این همه در حالی هست که اصل ۲۷ قانون اساسی این حق را برای همه گروه ها و صنوف به رسمیت شناخته و رئیس جمهوری بر اجرا و پاسداری از آن سوگند خورده است. اما افسوس که در عمل و آن چه که تا کنون در حق فعالان تشکلهای صنفی و کارگری شاهد بوده ایم نه تنها دریغ داشته شدن از این حق و آزادی مصرح قانونی بوده، بلکه اتهام، محکومیت و زندان را نیز برای آنان در پی داشته است.
ادامه حبس اسماعیل عبدی و محمد حبیبی ، صدور احکام ظالمانه برای اعضای هیات مدیره انجمن صنفی فرهنگیان خراسان شمالی و همچنین محکومیت آقای محمد تقی فلاحی دبیرکل کانون صنفی معلمان تهران که اجحافی هست دیگر بر اجحاف های رفته بر معلمان که برای شمردنش مثنوی هفتاد من میخواهد. در کنار آن سری جدید اعتراضات کارگران هفت تپه که نزدیک به دو ماه است در خیابانهای شوش در این وانفسای سخت کرونایی و مبارزه نفس گیر در جدال با مرگ،گرمای بالای ۵۰ درجه خوزستان، دست و پنجه نرم کردن با گرانی افسارگسیخته و رها شده که راه به جایی نمی‌برد.. مسولان استانی و ملی با بی تفاوتی آشکار مطالبات آنها را نادیده گرفته و مانند اعتراضات سایر صنوف سعی در کم رنگ کردن و غیرقانونی جلوه دادن آنها دارند. آیا مسئولین از خود پرسیده اند دانش آموزی که پدر و مادرش ماهها حقوق دریافت نکرده است چگونه می تواند با فراغ بال به تحصیل مشغول باشد ؟
واقعیتی که در طول این سالها خصوصی سازی، خود را عیان میسازد مختص معلمان و کارگران نیست و در سایر بخشهای خصوصی سازی شده به چشم میخورد، خصوصی سازی هدایت شده و مدیریت شده بدون حساب و کتاب در واگذاری اموال ملت به افرادی است که تنها و فقط حمایت‌های قوی و محکم در درون دولت یا قوه قضاییه یا قوه مفننه یا نهادهای نظامی و سیاسی گوناگون را دارند. که اینگونه حمایت ها نه تنها مانع تحقق عدالت بلکه ظلم مضاعف بر معلمان و کارگران را موجب گردیده و سرمایه ملت و بیت المال را در تاراج دزدان و اختلاسگران قرار داده است.
نحوه برخورد با مواردی از تخلفات، در سطح وزرا یا بستگان و منسوبان شان و همچنین برخی از قضات و مقام های قضایی، حتی در سطح روسای سه قوه نشان‌دهنده این است که در این حاکمیت اراده مستحکمی برای مبارزه با فسادی که مثل موریانه به جان نظام افتاده است وجود ندارد یا حداقل بطور جدی شکل نگرفته است. و آنچه را که در این زمینه شاهدیم، یا کافی نیست و یا به مانند شوی تبلیغاتی است که سرانجامی جز ایجاد و القای ناامیدی از دستگاه قضایی در مردم و افکار عمومی را نداشته و نخواهد داشت.

کانون صنفی مستقل فرهنگیان آذربایجان شرقی ضمن اعتراض به احکام اخیر معلمان خراسان شمالی و حبس و زندان برای سایر فعالین صنفی و اعلام حمایت از اعتراض کارگران هفت تپه، تنها راه اجابت این مطالبات را اتحاد اصناف مختلف و پیگیری آنها از راههای مسالمت آمیز میداند و ضمن هشدار به دولت درباره حقوق بر جای مانده معلمان ، کارگران ،دانشجویان، زنان، فعالان محیط زیست، و…..حاکمیت را به در پیش گرفتن سیاست مسالمت آمیز و احقاق حقوق آنها خصوصا توجه وبرآوردن مطالبات کارگران هفت تپه فرامی خواند و معتقد است که سیاستهای سرکوبگرانه و امنیتی راه به جایی نخواهد برد و در این راه قضات آزاداندیش دستگاه قضا را بعنوان بلندگوی قانون و ضامن عدالت برای همراهی ملت جهت برخورداری از این حق فرا می خواند و بر پرهیز آنان به اعتماد بیش از حد به پرونده سازان بازیگردان، اصرار دارد.

مرداد ۱۳۹۹
کانون صنفی مستقل فرهنگیان آذربایجان شرقی