کارگران و زحمتکشان ایران تنها با مبارزه ای متحد و سراسری امکان دفاع از منافع خود و دستیابی به خواسته های شان را دارند. پیش زمینه آن گسترش آگاهی های طبقاتی، سیاسی و صنفی در میان کارگران و زحمتکشان ایران است.

چاره رنجبران، وحدت و آگاهی و تشکیلات است!

اول ماه مه روز جهانی زحمتکشان مبارک باد!

امسال روز جهانی کارگران و زحمتکشان در شرایطی فرامی رسد که از یک سو بیماری واگیردار جهانی کرونا و از سوی دیگر حکومت ولایت فقیه گلوی زحمتکشان را می فشارند. حکومت جمهوری اسلامی که سکان آن در دست گروه های مافوق ارتجاعی مانند حجتیه است، بر اساس دو نظریه عمده با سرکوب کارگران و زحمتکشان می تواند به زندگی خود ادامه دهد. نظریه اول نگاه آخرزمانی مطابق شعار «هرچه بدتر بهتر برای ظهور حضرت مهدی» است. حاکمان با این نگاه، چپاول کارگران و زحمتکشان توسط کلان تاجران فئودال مسلک را توجیه کرده و روز به روز به وخامت وضعیت اقتصادی دامن می زنند. با همین نگاه است که آنان کرونا را در میان کارگران و زحمتکشان گسترش می دهند تا جامعه از رمق و توان ایستادگی بیافتد. از سوی دیگر راس این حکومت ضدمردمی، یعنی خامنه ای، باور دارد رژیم پهلوی به این دلیل سقوط کرد که سستی از خود نشان داد. ازینرو پاسخ خواسته های صنفی و سیاسی کارگران و زحمتکشان را تنها با تشدید سرکوب می دهد. جنایت های هولناک در رویارویی با اعتراضات مردمی آبان ماه 1398 تبلور همین طرز فکر است.

همانطور که گفته شد سرکوب گری های جمهوری اسلامی چهره های مختلفی دارد. چهره اقتصادی آن عبارتست از خصوصی سازی های ویرانگر (نمونه صنایع پتروشیمی و هپکو) برای برهم زدن یکپارچگی صفوف کارگران، پایین نگهداشتن عمدی حداقل دستمزد برای این که کارگران و زحمتکشان تمام وقت پی لقمه ای نان بدوند، نابودسازی صنعت بزرگ و رواج مناسبات بازاری برای بی رمق ساختن طبقه کارگر، دامن زدن به تورم و فقر …

چهره سیاسی این سرکوب گری ها عبارتست از ممنوعیت سندیکاهای مستقل کارگری، تحمیل شوراهای اسلامی کار به جای شوراهای واقعی کارخانه ها، دستگیری کارگران فعال و اعتراف گیری های مشمئزکننده از آنان، اخراج های دسته جمعی کارگران معترض، ممنوعیت مطبوعات مستقل کارگران و زحمتکشان، ایجاد فضای پلیسی در واحدهای تولیدی از طریق واحدهای حراست، ممنوعیت هرگونه تجمع کارگران، حمایت از کارفرمایان در سرباز زدن از بستن قراردادهای دسته جمعی، حمایت از سرمایه داران در پوشش های قانونی مانند قانون کار و …

در چنین شرایطی کارگران و زحمتکشان ایران تنها با مبارزه ای متحد و سراسری امکان دفاع از منافع خود و دستیابی به خواسته های شان را دارند. پیش زمینه آن گسترش آگاهی های طبقاتی، سیاسی و صنفی در میان کارگران و زحمتکشان ایران است.

چاره رنجبران، وحدت و آگاهی و تشکیلات است!

نسخه پی دی اف